Burenhulp bij financiële problemen

Er gaat geen gesprek voorbij waarin de huidige kredietcrisis niet even aan de orde komt. Gek genoeg is het mijn beroep om met crisissituaties om te gaan.

De meeste incidenten die in ik dit opzicht heb meegemaakt zijn nogal zichtbaar en deze crisis voltrekt zich in een soort slow motion die onzichtbaar sluipt in onze financiële zekerheden en deze langzaam aantast. Gelukkig tast het niet onze gezondheid of vriendschappen aan of onze voedingszekerheid.

Ik sprak gisteren met een burgemeester van een kleine gemeente over dit onderwerp en vroeg of deze ook iets merkte in haar gemeente. Ze antwoordde ontkennend. En het verbaasde me niet. De gemeente heeft nauwelijks zicht op de financiële positie van haar burgers en de bedrijven. Nu had deze gemeente ook nauwelijks bedrijvigheid binnen haar grenzen en dus ook weinig leegstand van winkel-, bedrijfs of kantoorpanden. Ook de stabiele bevolking zorgt er voor dat de leegstand van woningen of het aantal te koop staande woningen laag blijft.

Maar toen ik gisteren ging tennissen in Hoenderdaal merkte ik toch iets meer. We spraken tijdens onze traditionele derde set in het sportcafé over de traagheid van de huizenmarkt, de dalende prijzen van woningen, het niet op gang komen van nieuwe projecten, en de eerste faillissementen en het feit dat we nu mensen tegenkomen die tot vorige maand nog met lease auto en al hard aan het werk waren en nu plotseling thuis zijn zonder auto en geen perspectief. Mensen die na 6 weken terugvallen op de WW uitkering die op 70 % van het maximale dagloon van € 180 ligt. Voor sommige van onze inwoners betekent dat een spectaculaire terugval in inkomen.

De vraag die nu bij mij opkomt is hoe de omgevingen van deze mensen nu reageren.
Zijn onze netwerken hulpvaardig in dit soort situaties? Of gebeurt er pas iets als er veel duidelijker diepten bereikt worden.
Wat doet de gemeente? De kamer van koophandel? De ondernemers vereniging? Of moeten we vast een vereniging van faillietgegane ondernemers of ontslagen medewerkers opzetten om de gemeenschappelijke belangen van deze mensen beter te behartigen?
Wat doen de kerkgemeenschappen, de banken of de vele clubjes met hun gestrande mede burgers?
Gaan we ondernemers en ontslagen medewerkers in de kou laten staan onder het motto: Zij hebben genoeg verdiend en moeten nu maar eens op de blaren zitten? Of: Zij hebben zoveel jaren werkgelegenheid gecreëerd, zij verdienen nu een extra stimulans om de bedrijvigheid in onze omgeving op gang te houden.
En wat is die stimulans dan? Wat kun je in godsnaam doen voor je medemens in zulke situaties? Het is voor iedereen nieuw! Ik zag een buurman die zijn auto uitleende aan iemand die net zijn lease auto had moeten inleveren. Hij ging solliciteren met die auto!Een mooi voorbeeld van burenhulp.
Goede burenhulp, opletten op werkgelegenheidskansen, meedenken, aandacht geven, op elkaar letten en soms een extraatje geven. Het zijn allemaal kleine dingen die een gemeenschap kan betekenen voor mensen die getroffen worden door deze crisis en misschien is er veel meer mogelijk om de noodzakelijke veerkracht van onze samenleving te versterken.
Het is zaak om daar nu al over te denken!

Frans Copini, 22 september 2009

Projectontwikkeling in de dorpskern

Met enige verbazing en ook bewondering zag ik vorige week een wel zeer efficiënt sloopbedrijf in de ruimte waarin C1000 gevestigd was aan de gang. Binnen drie weken wordt er een nieuwe AH vestiging in onder gebracht. De dorpelingen zijn benieuwd hoe het kan dat in een dorp van 18000 inwoners twee grote vestigingen van AH kunnen komen.
Op landelijk niveau neemt de mededingings autoriteit (NMA) al maatregelen wanneer een supermarkt meer dan 40 % van de markt heeft. Op lokaal niveau is dat kennelijk niet meer de norm. Ik ga maar eens klagen bij de NMA. AH gaat er dik overheen. En misschien speel ik dan AH wel in de kaart en kan zij haar plekje verder op de Traay prijsgeven en vervolgens mee spelen met de speculaties over het nieuwe cultuurhuis.
Of dat er ooit komt, wat ik overigens van harte hoop, is zeer de vraag. Het gebouw van C1000 is immers zwaar in verbouwing. Niet alleen AH komt er nu in met een stevige investering. Ook een nieuw fitnesscentrum opent volgende maand haar deuren. Twee sterke commerciële spelers betreden de projectontwikkelings arena van Driebergen, waar de bibliotheek organisatie, die deze week sterk had te lijden van de stofwolken die onder en boven hen werden geproduceerd, misschien toch een minder bloeddorstige speler is. Ook de gemeente heeft wellicht nog wat weinig ervaring met dit type projectontwikkeling, getuige de snelle afsluiting van het pleintje aan de Traay waar ook een ontwikkeling gaande is. Het dorp wordt hier beroofd van haar enige pleintje voor langere duur zonder dat het praktisch nodig is.
Wanneer de commerciële partijen het nu voor het zeggen krijgen in ons dorp moeten we toch maar wat meer op onze tellen passen. Ik hoop van harte dat de gemeente de noodzakelijk competenties ontwikkelt om daadkrachtig de kern van ons dorp conform de ontwikkelde visie ter hand te nemen.
Het  spel spelen bij dit soort ontwikkelingen is ook  belangrijk naast het ontwikkelen van een goede formule.
Ik ben er niet van overtuigd dat we onze dorpsvisie zullen kunnen realiseren.
Zet hem op, Driebergen!!!
Frans Copini, 25 januari 2009

Driebergen.net

Met de transformatie van Driebergen als gemeente naar dorp in een grotere gemeente is meteen al toen dit drie jaar geleden begon de discussie losgebarsten over de vraag wat nu eigenlijk moet gebeuren met de vitaliteit van de dorpen in die nieuwe gemeenten.

Op verschillende niveaus zijn veranderingen op gang gekomen. Niet allemaal even succesvol. Zo zijn de ondernemers verenigd maar blijken de lokale ondernemersverenigingen toch krachtiger en is de ondernemerskring Driebergen maar liefst in ledental bijna verdubbeld. Ook de stichting publiek debat heeft een tijdje zich georiënteerd op de vraag of zij ook met de politiek mee zou moeten op het nieuwe level playing field van de Utrechtse Heuvelrug.  Zij heeft gekozen om zich te concentreren op Driebergen. Het werd dus standplaats Driebergen, podium voor actief burgerschap.

Standplaats Driebergen spant zich in voor het verbinden en verbeelden door Driebergenaren en Rijsenburgers. Het podium dat Standplaats Driebergen nu aanbiedt aan de burgers, organisaties en bedrijven heeft inmiddels het licht gezien, www.driebergen.net , met dank aan Renk Knol. Op deze site kan men in één oogopslag het belangrijkste nieuws zien en weten wat de openbare agenda is.

Volkomen overbodig zeggen sommigen, we hebben dat al op het niveau van de Utrechtse Heuvelrug. Zoals de site van de VVV Utrechtse Heuvelrug.  Wanneer u zelf de vergelijking maakt met de sites ziet u dat Driebergen.net wordt opgebouwd vanuit allerlei actieve websites en de organisaties daarachter met echte toegevoegde waarde.

Sommige andere groepen hebben heel makkelijk hun eigen podium georganiseerd. Hartstikke leuk: Afgelopen weekend hebben 7 tieners b.v. 36 uur lang  webradio gemaakt in principe voor hun leeftijdgenoten. Een knappe prestatie, met chatbox, sms-service, life radio en t.v. wereldwijd te zien en te beluisteren.
Driebergen.net wil ook dit soort activiteiten faciliteren. Zo kunnen we toch heel wat leuk dingen die gebeuren in Driebergen laten zien en versterken.

Leerlingen van het Revius kunnen wellicht een uurtje radio per maand voor hun rekening nemen. Het internet biedt een goed podium voor vele initiatieven. Driebergen.net is bedoeld als digitaal dorpsplein, met straks allerlei pleinen voor verschillende groepen. We denken aan een schoolplein, cultuurplein, muziekplein, culinairplein, leesplein, sportplein. Uiteraard ook een feestplein.

Ook al zijn we het niet eens over de precieze leeftijd van Driebergen een bundeling van krachten die de vitaliteit van ons dorp een impuls kan geven is altijd welkom. Natuurlijk is ons dorp een concentratie van individualisten die deelnemen in kleine groepen en alles neersabelen wat die schaalgrootte te boven gaat, maar Driebergen.net faciliteert zo’n feest maar al te graag en zorgt voor verbindingen tussen actieve burgers en organisaties.

Wanneer de crisis werkelijk gaat toeslaan dan zullen we terugvallen op sociale netwerken. Laten we zorgen dat de weerstand en veerkracht van deze nog weinig saamhorige samenleving ook in 2009 voldoende sterk zal zijn.
Fijne feestdagen!
Frans Copini, 21 december 2008

Doorgangshuis Driebergen

De geschiedenis van Nederland, maar ook in de landen om ons heen staat sterk in de belangstelling. In Nederland is enkele jaren geleden opdracht gegeven tot het opstellen van een canon van de Nederlandse geschiedenis. Vensters op markante perioden in onze vaderlandse geschiedenis. De rijksoverheid heeft gemeenten en provincies aangemoedigd om zelf ook een canon te maken die hier op aansluit. De gemeente Utrechtse Heuvelrug heeft dit ter hand genomen. Niets bundelt de geesten van deze samengestelde jonge gemeente zo goed als een gemeenschappelijke geschiedenis. In de praktijk is dat toch moeilijker. Dorpshistoricus Jan Heemstra heeft een klassiek beeld van de verschillende karakters van de dorpen in deze gemeente. Zo stonden de Amerongers bekend als bladvegers, Leersumers waren boeren, Doornaren echte ruziezoekers, Maarn was kouwe kak. En Driebergenaren? Tja karakterloos! Een doorgangshuis met niet voor niets in het centrum een gebouw waarop staat: De Reiziger. Dat was vroeger al zo en feitelijk nu nog. De forens. Lekker wonen in Driebergen en in de randstad werken. De bevolking van Driebergen is explosief gegroeid sinds de komst van Sparrendaal en Dennenburg maar vooral met mensen die aan de bewoners van de lustwarande diensten en goederen leverden. Er is in de vorige eeuw nog wel wat industrie geweest maar die is niet tot duurzame proporties uitgegroeid. Er zijn nog wel wat families die generaties lang in Driebergen hebben gewoond en gewerkt, een beetje adel en een beetje middenstand.
Opgroeien in Driebergen betekent in de praktijk niet blijven want dat is voor starters onbetaalbaar, zodra het leven dus interessant wordt gaan onze kinderen het dorp uit.
Ik heb me lange tijd afgevraagd of dit nu erg is of niet. Dat komen en gaan van mensen zonder eigen harde kern.
Toen mijn vrouw en ik hier kwamen wonen ongeveer 8 jaar geleden voelden wij ons opmerkelijk snel thuis. Ik hoor dat van meer mensen. Een gastvrij dorp dus, open voor nieuwelingen. Je kunt je makkelijk aansluiten bij een fietsclubje, hardlopen, schaken, koken noem maar op. Eigenlijk is het een zegen om zo te mogen wonen.
Geen groot verplicht dorpsfeest, geen kritische massa die een ongewenste cultuur in stand houdt, hooguit bundelen we onze krachten wanneer er iets dreigt te gebeuren in onze voor of achtertuin. En verandert er weinig in de infrastructuur van ons dorp behalve de mensen die komen wonen en weer vertrekken.
Een doorgangshuis, waarvan het karaker zit in de mensen en de kleine groepjes die zij vormen. Houwen zo!

850 jaar en nog geen identiteit

Al vaker schreef ik over de wat suffe identiteit van Driebergen. Dat er meer in zit dan er uit komt.
Gisteren sprak ik met twee inwoners die allebei veel op hebben met Driebergen en ook in hun schaarse vrije tijd actief zijn in het organiseren of deelnemen aan evenementen in Driebergen. Nu hadden ze los van elkaar iets leuks georganiseerd in hetzelfde weekend maar er niet aan gedacht om die twee evenementen elkaar te laten versterken.
Zo viel me ook op dat de atelierroute die komende maand weer een weekend zal vullen in Driebergen, ook alleen maar een aantal interessante punten is. Heel mooi en waardevol op zichzelf maar typisch behorend bij de identiteit van Driebergen. Mooie woningen, leuke bewoners maar geen manifestatie daarvan in de publieke ruimte.
Veel kunstenaars maar, geen kunst op straat maar wel in de particulier ruimten terwijl het  rommelig straatbeeld blijft. Zo geldt het ook voor bedrijven, veel bedrijven met hoogwaardige economie maar nauwelijks verbindingen met het openbare domein.
Een betrokken inwoner van Driebergen maakte mij onlangs erop attent dat Driebergen volgend jaar zeker 850 jaar bestaat. Een dorpje zonder kapsones, maar dat door de tijd heen een bijzondere aantrekkingskracht ontwikkelde voor bijzondere mensen die het wonen in dit gebied bijzondere waarde toekenden.
Niet een dorp met een centrumfunctie voor de streek, niet een dorp waar macht zich concentreerde, niet een dorp dat aan een bijzondere route lag, en dus niet een samenleving die een sterke identiteit of collectief zelfbewustzijn ontwikkelde.
850 jaar bestaan en dan nog geen collectief bewustzijn? Da’s toch raar!
Volgend jaar komt er vast weer een kalender uit met de evenementen in Driebergen (van de Rotaryclub). Zou het nou niet een mooi idee zijn om een verbindend element aan die evenementen te koppelen. Iets met de geschiedenis van Driebergen… Iets waarbij ons een collectief bewustzijn kan groeien en waarmee een 850 jaar jonge gemeenschap vormen. Misschien net zoveel bewustzijn als Rijsenburg dat in vergelijking met Driebergen een nieuwbouwwijkje is, een Vinexlokatie bijna. Nog niet eens 200 jaar oud!
Wie pakt de draad op? Een groep, een aantal individuen. 850 jaar moeten we vieren, met een nieuw elan, anders hebben we het karaktervolle Doorn dat alle voorzieningen en evenementen naar zich toe trekt en zijn wij niet veel meer dan woonwijk waar je overdag een kanon kan afschieten en zomeravonden gestoord raakt van de motormaaiers en in de herfst de bladblazers.

Frans Copini, 7 september 2008

Theater Driebergen

De Stichtse Courant berichtte deze week over het voornemen van de eigenaar van het Landgoed de Horst over een theater met een capaciteit van 250 personen maar zonder een backstage met rekwisieten- en kleedruimte (Dat is dan weer jammer!).

Maar verder een mooi initiatief van de Baak, waarmee we ons in Driebergen gelukkig mogen prijzen.

Ik ga er althans maar even van uit dat de landgoed beheerder er op uit is, zoals al eerder is gebleken, om de verbinding met de Driebergse bevolking zo optimaal mogelijk te maken.

Zal misschien ook helpen om de vereiste bouwvergunning te krijgen.

De conferentieoorden die de Utrechtse Heuvelrug rijk is, zijn allemaal niet zo goed ingericht voor theater activiteiten. De voorgenomen investering lijkt daarin verandering te brengen. Uiteraard zal het theater vooral voor de primaire activiteiten van De Baak en andere bedrijven op het landgoed worden benut, maar ongetwijfeld zal de Driebergse bevolking er ook van kunnen profiteren. Ik hoop dat het gemeentebestuur hierover zal onderhandelen….en  enkele visionaire toepassingen voor onze burgers zal weten te scoren.

Ik kwam in de vakantie opgebouwde mailvoorraad nog een interessant bericht tegen over de het filmcafé Hillside. Een initiatief van enkele samenwerkende partijen waaronder de SWD en Landgoed De Horst over een filmtheater. Op 8 september a.s. komt er een openbare filmavond en voor het eerst sinds lange tijd kunnen we weer eens naar de bioscoop in ons eigen dorp. Dat beloofd wat! Na afloop even napraten met de dorpsgenoten. Heerlijk!

Wanneer het theater op het landgoed wordt gerealiseerd dan voorzie ik nog meer mogelijkheden. Youp van ’t Hek zou zijn nieuwe voorstelling hier kunnen houden als try out. Maar ook minder bekende artiesten zouden hier een aantrekkelijk en kritisch publiek kunnen ontmoeten.

Helemaal zou het mooi worden wanneer we ook producties zouden kunnen maken met beeld en/of  geluid. Het Revius met haar leerlingen, maar ook Stichting Standplaats Driebergen met haar webradio zouden wellicht graag gebruik maken van deze faciliteit.

De keerzijde van al dit moois is natuurlijk de voorgenomen realisatie van ons cultuurhuis.

Wanneer het landgoed De Horst de toekomstige klandizie van het cultuurhuis wegtrekt ontstaat het risico van overcapaciteit op cultuur terrein.

Behoefte en capaciteitsafstemming moeten we misschien in dit geval niet alleen aan marktpartijen overlaten maar een dialoog voeren met burgers, gemeentebestuur, eindgebruikersorganisaties en bedrijven die iets aanbieden op dit punt. Ik hoop maar dat deze discussie snel gevoerd wordt want het gebeurt niet iedere dag dat een investeerder opstaat om voor eigen rekening een theater te bouwen.

Deze kans mag niet voorbij gaan!

Frans Copini, 10 augustus 2008 

Sporten in Driebergen

Het nieuwe beleidsdebat over sport is alweer een tijdje aan de gang. De nieuwe gemeente Utrechtse Heuvelrug heeft even tijd nodig gehad om alles op een rijtje te zetten.

Mooi om even over sport te schrijven op de dag dat we uit het EK-voetbal 2008 zijn geknikkerd, terwijl ons eigen Dalto het Nederlands kampioenschap korfbal overtuigend won en ik net mijn katerig gevoel van het verlies van Rusland op de mountainbike in het bos er uit probeer te fietsen en mijn hond enthousiast om mij heen dartelt.

Het in mijn ogen grootste sportterrein in onze gemeente is natuurlijk het nationaal park, waarin mensen wandelen, nordic walks maken, paardrijden, fietsen, hardlopen, tai chi beoefenen etc. Jammer dat het Nationaal Park als organisatie niet participeert in het sportdebat dat kennelijk gedomineerd wordt door de verenigingsporten. Dan zou ik me beter vertegenwoordigd voelen. Ik reken er maar op dat de Driebergse Tour Club voldoende gewicht kan maken tegen de natuur en milieulobby.

Maar goed, wat me verder opviel is dat de wanneer je naar hogere sportprestaties wilt dan moet je naar de verenigingen toe en daar ben ik echt van onder de indruk geraakt.

De grote kracht daarin wordt gevormd door de vrijwilligers. Goeie mensen die langdurig hun ziel verbinden aan hun sport en hun club. Ook de sportbonden worden vooral bestuurd door vrijwilligers, ook bijgestaan door professionele bondsbureaus, maar zelfs Erica Terpstra ontvangt geen salaris.

In Driebergen hebben we topzwemmers en topkorfballers en hockeyers, misschien ook wel tennissers. Maar deze toppers zijn vooral opgekomen dankzij hun club en de vrijwilligers daarin.

Toch gaat het niet goed met de vrijwilliger, niet alleen in Driebergen overigens. Er zit namelijk een gapend gat tussen de generaties. Het huidige bestand van vrijwilligers wordt gedomineerd door oudere mensen. Zij zullen vroeg of laat hun warme clubnest moeten verlaten. De groep die erachter aan loopt heeft zo lang gewacht met het krijgen van kinderen en hebben als ouders allebei een fulltime baan dat ze nu vrijwel geen tijd meer hebben om de vrijwillige werkzaamheden in de sport te dragen. Gelukkig kunnen mensen die de arbeidsmarkt verlaten in grote getale in de komende jaren en op deze leeftijd aanzienlijk fitter zijn dan hun voorgangers, deze rol op zich nemen.

Maar wat schetst mijn verbazing? Deze opa’s en oma’s hebben een grote zelfredzaamheid, vrijheid, gezondheid en geld dat zij uitgebreide plannen hebben om volop van hun herwonnen vrijheid te gaan genieten. Geen vrijwilligerswerk, zelfs een vaste dag in de week om op de kleinkinderen te passen is er niet meer bij. Feestvieren, reizen en zelf sporten, musea bezoeken dan wel lekker thuis zitten lezen.

Nee, de 60+-er is niet onze redder in de vrijwilligersnood.

De oplossing zit misschien wel in de professionalisering van de verenigingssport. Daarmee wordt de sport wel een beetje duur, dus combineren met school en kinderopvang zoals in de Angelsaksische landen waar de verenigingssport geen rol heeft maar de school daarin dominant is.

Maar of Driebergen daarin gaat voorlopen? Zo innovatief zijn we in dit sportdebat ook weer niet. De tijd zal het leren of er bij Hoenderdaal nog een mooie school wordt gebouwd met een stevige kinderopvang waar je ook nog biologisch dynamisch voedsel krijgt en een goede opvoeding, waar alle religies samen onderwijs genieten en samen sporten, schaken, lezen of muziek en andere kunsten verrichten.

Een dergelijke ambitie kom ik nog niet tegen in het sportdebat. Misschien moeten we daarvoor een kind debat voeren.

Frans Copini, 22 juni 2008

---

Nou nou Frans, vele kleinmaatschappelijke onderwerpen samengebald in één column. Ik zie dat je grondig onderzoek hebt verricht naar de oorzaak van het vrijwilligerstekort, vooral die van dat “gapende gat tussen de generaties” vind ik goed gevonden. Tja, we gaan tegenwoordig in onze vrije tijd liever op onze bergfietsen met onze loslopende honden de bossen onveilig maken; wellicht over routes die door vrijwilligers zijn uitgezet. En Erica Terpstra mag dan misschien geen salaris ontvangen, er is wel iemand die haar goed te eten geeft.
Hans Hermans, 22 juni 2008

Lofzang op lint vol lust

Een lint vol lust…. Eigenlijk zegt dit veel over Driebergen. Wat mij betreft meer nog dan over Zeist. De afgelopen dagen hebben we alweer veel in de tuin gezeten met gasten die van buiten Driebergen komen voorafgegaan door het Driebergs onderonsje: De Koninginnemarkt, waar ook vooral oud-Driebergenaren en andere dorpsbewoners van de Utrechtse Heuvelrug bijeenkwamen.

De Koninginnemarkt was ook een lint vol lust. Terwijl onze gasten aan ons dorp ook een dergelijke status toekennen. Gisteravond hadden we gasten die voornamelijk uit de omgeving Den Haag kwamen. Om 20 uur hielden we twee minuten stilte en het was stil in ons dorp. We hoorden alleen de vogels. Een prachtige stilte.

De zuivere lucht, de veilige omgeving, de stilte en de rust en nu ook weer het prachtige weer, voor mij was extra een serie vrije dagen en fascinerend gezelschap.

Mijn broer en ik lopen af en toe een stukje van het Pieterpad door Oost Nederland en we komen dan ook mooie stukken Nederland tegen, maar de gemeenschap in Driebergen is mij toch wel heel dierbaar geworden.

Er gebeurt meer dan ik mee kan maken en van een verrassende kwaliteit.

Neem nu de kunst manifestatie Een lint vol lust (www.eenlintvollust.nl)  . Wat een prachtige naam! Leuk om nu eens die lang verlangde combinatie te maken tussen kunst en historisch erfgoed. Twee belangrijke peilers onder ons culturele leven. Leuk dat alles met die lustwarandes lijkt te lukken. Ik kijk er naar uit.

Andere linten zijn wat mij betreft ook boeiend. Ik denk dan aan de nieuwe wandelpaden. Het nieuwe Sprengenpad, moet ik nog bewandelen maar het Kraaijbekerpad is een absolute aanrader (leuk ook die podcast erbij).

Verder zijn er ook vele sociale linten, kleine groepen die samen hun ding doen, golfen, bridgen, lezen, koken, radio maken, debatteren….

Nu de levensduurverwachting van de westerse mens met exponentiële sprongen verlengd zal worden,dankzij vernieuwingen in de medische zorg, wordt Driebergen in de komende tientallen jaren wel een heel merkwaardig lint vol levenslustige 100 jarigen in een zee van ruimte en vrije tijd. Als dat de rest maar niet weg jaagt, dit duurzame leven…

Frans Copini, 5 mei 2008

WOZ in debat

Enkele weken geleden viel bij driekwart van de woningen (=eigen woningbezit) een belasting aanslag op de deur mat. Wij schrokken behoorlijk.

Bij mij viel de aanslag namelijk fors tegen. De waardestijging zou in de afgelopen twee jaar 33 %. Ik vind dat natuurlijk enerzijds goed nieuws maar anderzijds betekent het niet alleen hogere belasting die ik aan de gemeente moet betalen, maar ook dat mijn inkomen stijgt via de forfaitaire huurwaardestijging met een derde.
Erover sprekend met diverse mensen blijkt dat de stijging in mijn geval nogal extreem is. De gemeente gaat uit van een gemiddelde van 13 % over dezelfde periode.
Natuurlijk ga ik bezwaar maken, want ik voel me onterecht aangeslagen voor een hoog bedrag met een consequentie via de inkomstenbelasting van duizenden euro’s over de jaren heen.

Nu ben ik een man die graag bijdraagt aan de groei en bloei van de samenleving dus ik ben eens op zoek gegaan naar de stijging van de inkomsten van de gemeente. Volgens de gemeente website is er behoudens een inflatiecorrectie van 2% geen stijging.

En dat terwijl ik om mij heen hoor dat er alleen maar een stijging van de aanslag is. Bij mij is de stijging meer dan 10 %, iets meer dan € 100,- Kortom dankzij de nieuwe waardeberekeningsmethode krijgt de gemeente amper meer geld in het laatje terwijl onze nationale fiscus hierdoor (althans in mijn geval) 10 keer meer ontvangt.

De stijging van de aanslag is dus voor mij nog niet eens het probleem. Het is de doorwerking van de waarde bepaling in de inkomstenbelasting die ongeveer 10 keer zo groot is.

Ik ben benieuwd of mijn situatie een uitzondering is. Een debatje met dorps(lot)genoten is op zijn plaats. Wie daar ook voor voelt wordt binnenkort op zijn wenken bediend.

De Stichting Standplaats Driebergen gaat op 5 april a.s. een internetradio voorziening starten met dit onderwerp. Internet radio is een nieuw fenomeen. Via de website van www.driebergen.net zal er een debat worden opgenomen over dit thema. Iedereen kan dit live horen en desgewenst downloaden. Ben erg benieuwd naar de reacties. Ik ga het gebruiken voor de motivatie in mijn bezwaarschrift.

Het wordt een nieuw medium waarvan ik verwacht dat het de informatievoorziening tussen Driebergenaren onderling zal kunnen versterken en daarmee de meningsontwikkeling eveneens. Goed bruikbaar voor onze bestuurders, zo verwacht ik. Ook leuk wordt het wanneer via de website verschillende groepen ondersteund worden met een eigen website-faciliteit van standplaats driebergen. Zo komt er hopelijk een verkeer op gang die thema’s als de WOZ goed kunnen behandelen. Nu maar hopen dat mijn bezwaarschrift goed wordt behandeld.

Frans Copini, 16 maart 2008

---

De WOZ-waarde van mijn huis is gestegen met € 40.000. Ik lig daar niet wakker van.Ik betaal hiervoor nu belasting aan de gemeente  € 11.- minder dan vorig jaar. Dat komt omdat de gemeente de tarieven per eenheid heeft verlaagd. Inderdaad stijgt het huurwaardeforfait en profiteert het rijk daarvan.
Wat doet het rijk met belastinggeld? Daar doet zij leuke dingen van waar de burgers profijt van hebben. Is er over die besteding discussie? Natuurlijk, maar daarvoor hebben we dan ook een democratie.
Veel gekrakeel, terwijl we hier toch zo mooi en in prachtige huizen wonen. En wat wordt er niet verbouwd en vertimmerd. Geld zat blijkbaar.
Hoeveel zou het nu wel niet zijn dat we meer aan inkomstenbelasting moeten betalen….? € 100.- misschien…
Toch wel wat  gênant om het geweeklaag alom en bij iedere hertaxatie weer, aan te horen.
Henk Achterberg, 19 maart 2008

Even voor de duidelijkheid: Wij beschikken over een prachtige woning, zoals Driebergen er zovele kent en we zijn dankbaar dat we er in mogen en kunnen wonen. En dat zoiets moois niet alleen rechten heeft maar ook plichten vind ik alleen maar logisch. Ik heb ook nimmer geklaagd of een bezwaarschrift ingediend. Maar de verschillen t.o.v. de waarde van eerdere data zijn me echter nu te groot: meer dan twee keer zo groot dan gemiddeld! Gelukkig schijn ik de enige te  zijn en zal de gemeente deze buitensporigheid spoedig recht kunnen zetten. Gelukkig geen tsunami van bezwaarschriften. Slechts enkelen voor wie de nieuwe problematiek te stevig uitpakt, maken terecht bezwaar en zal dit dus wel rechtvaardig behandeld worden.
Frans Copini, 19 maart 2008

Jan-Koert, Als de huizenprijzen dalen, dan wordt de WOZ-waarde ook lager. Maar omdat een gemeente elk jaar dezelfde ozb-opbrengst (verhoogd met de inflatiecorrectie) wil, zal het ozb-tarief hoger zijn.
Er is alleen maar reden tot klagen als de WOZ-waarde hoger is dan de marktprijs.
Renk Knol, 19 maart 2008

Jan Koert, dat hele WOZ-gebeuren is een zaak van de rijksoverheid, uitgevoerd door de gemeenten. Vanuit de totale WOZ-waarde in een gemeente wordt het ozb-tarief bepaald. Daarvan staat nu al vast dat de opbrengst in 2009 dezelfde zal zijn als in 2008 verhoogd met een inflatiecorrectie. Alleen de verdeelsleutel over de woningeigenaren is elk jaar anders.
Mensen die geen bezwaar maken, zijn het blijkbaar eens met de waardering. Het is niet aan de overheid om die mensen er op attent te maken dat hun buurman succesvol bezwaar tegen de waardering heeft aangetekend: er is al meer dan genoeg overheidspaternalisme.
Tenslotte kun je je echter wel afvragen waarom de WOZ gebaseerd wordt op de economische marktmaarde van een onroerend goed. Met de nu jaarlijkse bijstelling zijn de perceptiekosten wel erg hoog. Wellicht weer terug naar het principe van oppervlakte van het perceel, bebouwd oppervlakte daarvan en de kubieke meters inhoud van het onroerend goed. Bijna al deze gegevens zijn al bekende bij de gemeenten. Zo’n systeem wordt bijgehouden vanuit de bouwvergunning. Daardoor kan er enorm bespaard worden op de perceptiekosten en, heel belangrijk, weet een burger, als ie niet verhuisd, waar ie de komende jaren aan toe is. Namelijk het bedrag van vorig jaar verhoogd met de inflatie. Voor makelaars en taxateurs is dit natuurlijk niet interessant.
Renk Knol, 19 maart 2008

Wat een geleuter zeg onder deze suffige column. Maar Renk haalt nu wel het meest interessante punt naar voren. Wij betalen namelijk niet alleen ozb, maar we mogen ook opdraaien voor de riante inkomens van de taxateurs. Vervolgens wordt de meeropbrengst van (te) hoog getaxeerde woningen grotendeels teniet gedaan door de enorme, individuele (taxatie)kosten die de bezwaarschriften met zich meebrengen. Dus iedereen die geen bezwaar indient, betaalt wel mee aan de bezwaarkosten van anderen. De gemeente heeft hier een heel geniepig piepsysteem gehanteerd. Maar ik ben niet anders van onze Heuvelrugse roofridders gewend. Want het lijdt geen enkele twijfel, dat er inderdaad heel strak onder/rond de economische waarde is getaxeerd, ongeacht wat de intrinsieke ozb-tarieven doen.
Maar dan nog wat anders, er zijn minstens drie soorten belastingen gebaseerd op de waarde van de woning. Mensen, met name ouderen, die al jaren in hetzelfde huis wonen, zien uiteindelijk toch hun lasten buitenproportioneel stijgen door marktwerking, iets waar ze dus niets aan kunnen doen. Een kleine pleister op de wonde is de Wet Hillen. Ergo conclusio: dat hele OZB-geroof is onbillijkheid van de bovenste plank. En Jan Koert, de Wet Waardering Onroerende Zaken is wel degelijk zo ingericht dat bij een dalende markt de woz-waardes meedalen; uiteraard zullen de ozb-tarieven per waarde-eenheid (thans per € 2.500,-) dan weer stijgen.
Hans Hermans, 19 maart 2008

Hans Hermans schrijft: De gemeente heeft hier een heel geniepig piepsysteem gehanteerd. Maar ik ben niet anders van onze Heuvelrugse roofridders gewend.”  Graag uitleg Hans, want ik begrijp je, zoals wel vaker voorkomt, echt niet.
Jan-Koert Lange schrijft: Wim van Wikselaar gaf de suggestie dan ook mee om, als je die signalen opvangt, ook maar bezwaar te maken. Dat kan toch niet de bedoeling van het systeem zijn; wie piept, krijgt veelal gelijk.”  De laatste opmerking is niet van toepassing. Piepen heeft geen enkele zin als er geen sprake is van een substantiële taxatie boven de reële verkoopwaarde. Ook mijn woning is zo’n 40% gestegen, maar dat is geen criterium om bezwaar te maken. De eigenaar moet zich de vraag stellen of er sprake is van een reële verkoopwaarde. Als ik het vermogen had om de woning van alle bezwaarmakers te kopen voor de taxatiewaarde zou ik veel geld kunnen verdienen. Dat is mij na gesprekken met potentiële bezwaarmakers wel duidelijk geworden.
Wim van Wikselaar, 19 maart 2008

Afgezien van de “Kees van Kooten-term”, komen alle woorden van mijn reactie voor in de Dikke van Dale. Ik stel voor dat je dat boek naast mijn reactie legt, Wim, dan kom je er vanzelf wel uit. In het andere geval is er wellicht nog redding mogelijk omdat je dan kennelijk écht nog niet bent ingevoerd in de edele esoterische overheidsregelen der belastinginningskunst.
Hans Hermans, 20 maart 2008

Hans, op zo’n manier van reageren zal je van mij voortaan geen reacties meer kunnen verwachten. Mijn bezwaar is dat je kritiek levert zonder het te onderbouwen. Als ik dan vraag om een toelichting van het “geniepige piepsysteem” geef je niet thuis. Dan gaat voor mij het dossier dicht!
Wim van Wikselaar, 20 maart 2008

Beste reageerders,
Hartelijk dank voor je bijdrage. Met name ook Wim van Wikselaar..
Hij schreef: “De eigenaar moet zich de vraag stellen of er sprake is van een reële verkoopwaarde. Als ik het vermogen had om de woning van alle bezwaarmakers te kopen voor de taxatiewaarde zou ik veel geld kunnen verdienen. Dat is mij na gesprekken met potentiële bezwaarmakers wel duidelijk geworden”.
Mijn bezwaar richt zich niet op de vraag of de getaxeerde waarde hoger of lager is dan de reële verkoop waarde. Wim heeft het gelijk aan zijn zijde wanneer dat de kwestie zou zijn en kan ik verder mijn mond houden.
Mijn bezwaar richt zich op het verschil t.o.v. het verleden en dus de mate van verschil tussen twee taxaties, in mijn geval 33 %. Ik beschouw dan ook de eerdere taxatie als een verkregen recht dat als ijkpunt geldt voor verdere aanpassingen.
Tot ziens op andere podia.
Frans Copini, 22 maart 2008

Frans, in de wet WOZ artikel 17  staat het volgende over de taxatie: “
1.  Aan een onroerende zaak wordt een waarde toegekend.
2.   De waarde wordt bepaald op de waarde die aan de onroerende zaak dient te worden toegekend, indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen.
Vervolgens staat er in artikel 22 lid 2 : “De bij de beschikking vastgestelde waarde geldt voor een kalenderjaar”
Als ik deze artikelen interpreteer kom ik tot twee conclusies:

• de taxatiewaarde dient de reële marktwaarde te zijn.
• De taxatiewaarde in een eerdere periode geeft geen rechten voor een volgende taxatie.

Ik ben dan ook van mening dat zowel jij als ik geen punt hebben om bezwaar te maken.
Wim van Wikselaar, 22 maart 2008

Heren bekvechters, er is maar één echte marktwaarde en dat is het bedrag waarvoor een woning daadwerkelijk wordt verkocht. Ik zit al 25 jaar in hypotheekverlening in de breedste zin en ik zie meer ‘knoeiers’ onder de taxateurs dan ‘verdachte’ transacties tussen verkopers en kopers. Wie garandeert ons burgers/belastingbetalers dat de woz-taxateurs écht onafhankelijk zijn? Nu heb je gelijk antwoord op je vraag Wim. En dan nogmaals, Renk gaf het al aan, er zijn betere methodes. Ozb op basis van dubieuze taxatiewaardes is naaierij van de bovenste plank.
Hans Hermans, 22 maart 2008

Podium 3: Een dorpshuis!

De discussie binnen Driebergen over de beperkte beschikbaarheid van podia gaat de goede kant op. Grote ideeën over de ontwikkeling van de centrumfunctie rondom C1000 en de bibliotheek. Het idee om die plek met parkeerterrein en eventueel de gebouwen er in de buurt te herontwikkelen spreekt mij zeer aan.

De mogelijkheid om voorzieningen te creëren voor allerlei ontmoetingen en activiteiten zou wel eens een goede impuls kunnen zijn voor het samenleven in dit dorp.

Al sinds de samenvoeging van Driebergen en Rijsenburg is aan de fysieke centrumfunctie nauwelijks aandacht geschonken.

Mijn vorige column ging over Radio Driebergen een podium voor Driebergen. Dat idee ontwikkelt zich gunstig en het ziet er naar dat er wekelijks een uurtje Driebergen gaat komen. Met onder meer aandacht voor jongeren, ook gekoppeld aan een website. Wanneer we nu ook nog een jongeren ontmoetingscentrum zouden krijgen dan voorzie ik dat de samenleving van Driebergen wel eens een mooie tijd tegemoet zou kunnen gaan. Zoveel talent, zoveel interessante mensen, zoveel potentieel mooie ontmoetingen, zo’n mooie gelegenheid om nieuwe verbindingen tussen mensen te maken.

Toch hoor ik af en toe mensen tegen mij zeggen: “Dat moet je allemaal doen voor de gemeente de Utrechtse Heuvelrug! En we hebben toch al een dorpshuis in Doorn!”. En daar ben ik het niet mee eens! Natuurlijk is de gemeente de moeite waard om in de samenhang ervan te investeren. Dat wordt ook al fors gedaan. Het cultuurhuis in Doorn is een prachtige voorziening. Maar niet voor de inwoners van Driebergen. De gemeente Driebergen is opgeheven, de lokale krant is zich gaan oriënteren op de gemeente. De vroegere radio Driebergen is ook opgegeven. Kortom, er is nog zo weinig dat ons bindt aan Driebergen als kern, terwijl de meeste mensen hun vrijetijdsbesteding binnen het dorp hebben. Bovendien denk ik dat de gemeente UH het meest gebaat is bij sterke en vitale kernen waarin mensen zich herkennen en mee identificeren. Ik woon in Driebergen en zeg nooit dat ik in de gemeente Utrechtse Heuvelrug woon. Dat gevoel zie ik graag terug in fysieke verankeringen zoals een centrumfunctie. Het wordt dan wel belangrijk dat naast de realisatie van een nieuw dorpshuis of Kulturhuis de exploitatie extra goede aandacht krijgt. Te vaak worden dit soort voorzieningen een blok aan het been van de gemeente begroting. Dat moet onze eer toch te na zijn. Radio Driebergen zal haar life-uitzendingen met publiek graag vanuit dit huis verzorgen……Zo kan het ene podium het andere versterken en laat Driebergen zich als gemeenschap niet opheffen!

Frans Copini, 27 januari 2008

---

Beste Frans,
Op zich is het een aardig idee, om een goed beschikbare zaal te hebben in ons dorp. Mensen die verwijzen naar Doorn of Zeist hebben mijns inziens ongelijk. De vraag die me hierbij wél bezighoudt of de initiatiefnemers voor dit idee hun blik ook gericht hebben op ándere mogelijkheden dan gebouwen neerzetten. Zijn alle redelijk aantrekkelijke mogelijkheden onderzocht? Ik denk aan bijvoorbeeld de IVA, De Baak, de Reehorst en zo voort. Het ‘herontwikkelen’ van het door jou genoemde gebied klinkt best lekker, maar kost veel geld en energie. Eén van de bestaande locaties verbeteren cq afspraken maken over gebruik door de bevolking is wellicht veel goedkoper en wel zo efficiënt.
Harry Boeschoten, 27-01-2008

Ben het geheel met Harry eens wat betreft de mogelijkheden van reeds bestaande zalen. Maar ik denk dat er eerst eens bekeken zal moeten worden of er wel zoiets is als een Driebergse gemeenschap. Het is in ieder geval niet de optelsom van alle Driebergers. En is er wel behoefte aan een dorpshuis? Wat mij betreft hoeft het niet. En mocht er toch een grote behoefte zijn, dan lijkt mij dat de gemeente alleen medewerking voor de realisering verleent: de financiering zal moeten gebeuren door diegenen die die behoefte hebben.
Renk Knol, 27 januari 2008

Hoe enthousiast een ieder ook is, veel plannen zijn gedoemd tot mislukken. Mijn zoon speelt in een band en telkens verbaas ik mij weer over de vele poppodia in de regio, zoals onder andere de Peppel in Zeist, Biltpop in De Bilt en de Kelder in Amersfoort. In een gat als Bunnik houden particulieren voor een luttele bijdrage per persoon al jaren een prachtig podium in stand: YUMBO. Dus toch maar weer eens bij John van Leeuwen van de SWD het voorstel neergelegd, overigens niet door mij, om ook in Driebergen een dergelijk podium te realiseren. Het voormalige NIX-gebouw leent zich er perfect voor. Maar waar straalt alles telkens op? Op die eeuwige, ik krijg het woord haast mijn strot niet uit, ik zal het met mijn ogen dicht typen, VERGUNNINGEN.
Hans Hermans, 27 januari 2008

Uitstekende suggestie, van het ‘oude’ gemeentehuis. Ontbrak ten onrechte in mijn rijtje. En mijn reactie betekent niet dat het idee van Frans niet deugt, maar wel dat ik twijfel heb bij megalomane plannen die voorzien in grootschalige sloop en nieuwbouw. Behalve als we écht ambitie hebben en iets à la het Guggenheim in Bilbao of zo neer gaan zetten. dan gooi ik mijn reserves overboord.
Harry Boeschoten, 29 januari 2008

Het oude gemeentehuis vind ik ook een goed idee. Maar dan moet er wel een nieuwe brandweerkazerne komen. Daarvoor zou je kunnen denken aan het terrein waar nu de firma Hoek gevestigd is. Mischien kan kazerne en Hoek wel gecombineerd worden. Of Hoek gaat op termijn naar Hoofdstraat 26 dat een paar jaar geleden door de gemeente is aangekocht voor strategische doeleinden ivm ontwikkelingen bij het station.
In ieder geval moet de gemeente niet overgaan tot verkoop van de oude gemeentehuizen. Beter is deze te verhuren.
Renk Knol, 29 januari 2008

Podium 2: Radio Driebergen?

Mijn vorige column over het onderwerp podium heeft enkele pikante reacties opgeleverd. Het sterkt me om verder te kijken naar dit thema. Een eigen fysieke plaats van samenkomst hebben we niet en de vele groepen die we in Driebergen kennen hebben nauwelijks een gezamenlijke band, zo heb ik eerder betoogd. Het huidige bestuur van onze gemeente streeft echter naar vitale kernen met een eigen identiteit. Nu is dat makkelijker hoe kleiner de kern is. Driebergen is de grootste kern en heeft het niet makkelijk om een gemeenschappelijke identiteit uit te stralen. Ik zou het leuk en nuttig vinden wanneer Driebergen haar identiteit sterker maakt. Hoe je dat doet is een permanente vraag van de stichting Standplaats Driebergen, podium voor actief burgerschap. We zijn op zoek naar antwoorden en hebben al enkele ideeën. Eén ervan zal ik nu prijsgeven.

Met enkele mensen een kop koffie of een borrel drinken spreekt me erg aan. Met een initiatief zoals Wim Hak dat heeft verwoord doe ik graag mee. Het lastige is dat je dan gebonden bent aan tijd en plaats en dat is voor veel burgers in Driebergen een lastige. Immers de meeste werkende Driebergenaren werken elders in het land en hebben wanneer ze vrijdagavond eindelijk middels trein of file thuiskomen, zijn er vaak ander prioriteiten dan in de kroeg te hangen en de lokale wereld te bespreken.

Zaterdagochtend is misschien kansrijker. Toch zal lang niet iedereen die dat leuk en interessant vindt er bij kunnen zijn.

Daarom het volgende idee (met een column mag je toch ook wat proefballonnetjes oplaten):

Radio Driebergen, een praatprogramma op zaterdagochtend live vanuit studio De Reiziger. Mooi op zolder boven het restaurant. Een mooie plek om met een aantal gasten aan tafel de wereld van Driebergen te bespreken. Het script zou er als volgt uit kunnen zien.

Een duo dat kan afwisselen (zoals “de wereld draait door”). Uiteraard de grappige side kick voor de nodige verrassing en kruidigheid in de discussies. Thema’s van b.v. een kwartier. In een uur tijd kunnen we dan vier thema’s behandelen. Ik denk aan cultuur, economie, bereikbaarheid en sport. We sluiten af met een agenda.

De hele uitzending zenden we niet alleen uit via de radio maar ook via internet als een podcast. Zodat iedereen, die wil kan luisteren wanneer hij wil.

De redactie kan in handen komen van een vaste kern en uiteraard kan iedereen suggesties doen voor items die we kunnen behandelen. Omdat we graag multimedia opereren kunnen we via enquetes en sms-jes allerlei reacties in de uitzending brengen.

Het hele gebeuren krijgt niet het karakter van een mededelingen bord over evenementen maar probeert het actieve burgerschap te stimuleren en bijzondere elementen van onze samenleving aan de orde te stellen om daar de meningsvorming in te activeren.

Bij succes kunnen we natuurlijk ook de uitzendingen b.v. in de zomermaanden verplaatsen naar de buitenlucht. Zo kunnen we gemeenschappen opzoeken zoals kerkgemeenschappen, sportclubs, maar ook nieuwe woonwijk de Groene Long, waarvan ik van de week de eerste schetsen mocht zien (wordt mooi), natuurlijk moeten we ook live op de Koninginnemarkt staan met prominente burgers uit onze omgeving.

Ik ben benieuwd naar de reacties op deze column. Afschieten is toegestaan, maar ook leuk is wanneer er constructieve ideeën bijkomen……

Frans Copini, 3 december 2007

---

Podium

De atelierroute in Driebergen is weer gaande. Een mooi evenement met een heel mooie sfeer. Vandaag, zondag 7 oktober 2007, is het mooi fietsweer en dat betekent dat ongetwijfeld vele Driebergenaren er op uit zullen trekken om de beeldende kunstenaars te bezoeken. Helaas kan ik er niet bij zijn. Vorig jaar vond ik het prachtig. De atelierroute is een lintvormig podium dat uitnodigt om er per fiets een selectie van kunstenaars te bezoeken, vaak bij hun thuis.

Een succesformule waar nog jaren groei in kan zitten, misschien door marketing, door een ondersteunende website met foto’s en reacties. Misschien kan de koop van kunstwerken nog iets bevorderd worden maar per saldo staat er beslist iets moois.

Er zijn meer podia in Driebergen. Enkele kerken bieden een podium. Maar ook Sparrendaal, Champ Aubert en zelfs ons grote sportcentrum. Ze hebben als gemeenschappelijk kenmerk dat hun markt beperkt is. De gemeenschap in Driebergen is 18.000 mensen groot. Ze bestaat uit enorm veel kleine netwerkjes en nauwelijks grote netwerken.

Er zijn misschien maar twee podia waar de Driebergenaren elkaar in wat grotere getale ontmoeten. Dat is dan de Koninginnemarkt, waar ik graag voor thuis blijf en andere uitdagingen in het leven voor laat schieten. De andere is de Traaij-Braderie. Daar blijf ik overigens niet voor thuis en het moet toevallig zo uitkomen dat ik er even overheen wandel.

Ik ben niet in staat om een top 10 op te stellen van evenementen die qua schaal hier in de buurt komen. Er zijn nog welvele kleinschalige evenementen. En dat is ook de charme van Driebergen.

De Heuvelrugdagen-organisatie heeft een moedige poging gedaan om samen met Brothers een groot feest los te maken in Hoenderdaal. En met de kennis die nu is opgedaan moeten we zeker doorgaan. Mijn verwachting is dat Driebergenaren toch sterk met hun eigen kern verbonden zijn en met al die kleinschalige evenementen toch niet Heuvelrugbreed gaan, tenzij het om een fietstocht gaat. Ik heb de indruk dat dit ook sterk geldt voor de andere gemeenschappen binnen deze gemeente.

Dat betekent dat we rustig kunnen zeggen dat ieder dorp zijn eigen podiumcultuur heeft. En zich niet makkelijk laat veranderen.

In Driebergen is er al jaren een sluimerende vraag naar meer podiumruimte voor allerlei toepassingen. Het is dan ook verheugend dat er een initiatiefgroep voor een dorpshuis is opgestaan en de mogelijkheden en behoeften tracht te verkennen.

Met de Stichting Standplaats Driebergen, podium voor actief burgerschap (voorheen Stichting Publiek Debat Driebergen) zijn wij betrokken geraakt en helpen wij actief mee om die behoefte scherp te krijgen. Daarbij onderkennen wij allerlei podium vormen, plaatsen en zelfs los van tijd en plaats (ons virtuele dorp). Ik denk dat het denken over podia in Driebergen een interessante dicussie wordt tussen allerlei verenigingen, groepen, individuele burgers die iets willen laten zien, horen, beleven of voelen. Onder elkaar of voor een open publiek. De ervaringen van de verschillende podia die we nu al kennen zullen we graag inventariseren en analyseren.

Ben benieuwd wat we willen en wat er haalbaar is. Vertrekpunt is dat er over gedacht gaat worden. Graag reacties.

Frans Copini, 7 oktober 2007

---

Groot gelijk Wim, we hebben meer dan voldoende accomodaties in Driebergen; we kunnen de vele centen die een eventueel dorpshuis gaat kosten, wel beter besteden. Maar Wim, al vind jij een debat overbodig, overigens wederom groot gelijk, heb je er met bovenstaand betoog van 399 woorden ook al niet een beetje aan meegedaan?
Hans Hermans, 8 oktober 2007

Beste Wim (ge)Hak(t), Jij ook dank voor je wijze woorden. Scherpe analyses, echter, zit je pas sinds kort bij de ‘club’? Het is namelijk allemaal al eens eerder gezegd en voorgesteld, zeker voor wat betreft de rol van onze geachte afgevaardigden. Als dit alles, op het dorpse niveau, jou teveel wordt, draai dan gewoon de knop om.
Hans Hermans, 10 oktober 2007

Mooie reacties. Ik ga er graag op in op 24 januari a.s. dan zal er een debat zijn.
Zie ook http://www.standplaatsdriebergen.nl.
Frans Copini, 13-10-2007

Water op de Heuvelrug

U zult zeggen, water hebben we toch al genoeg gehad? Ja, inderdaad, mijn garage is ook al een keer volgelopen dankzij extreme regenval. Maar vraagt u zich nooit eens af waar al dat water blijft? We zijn natuurlijk allemaal blij dat het teveel snel en goed via allerlei rioolstelsels en via de grond wordt afgevoerd. Maar als je uit Friesland komt, zoals wij, dan ga je ook van water houden dat blijft staan. Zoals de Friese meren, of dichterbij de Loosdrechtse Plassen. Hier op de Heuvelrug lukt dat niet zo makkelijk om een flinke plas te houden.

Mijn vrouw en ik blijven graag thuis in de zomerperiode. Omdat mijn werk dan ook niet bijzonder druk is, neem ik graag een week of twee vakantie en wat losse vrije dagen als het mooi weer is. Tijd genoeg om van de omgeving extra te genieten.

Een voordeel is natuurlijk dat we ons zonder last van files over de snelweg kunnen verplaatsen. Ik kom zelfs makkelijk het dorp uit in de ochtenduren.

Het is ook een heerlijke tijd om nieuwe aankopen te doen. De winkels zijn rustig en de verkopers hebben alle tijd om je alles uit te leggen over Scandinavische bedsystemen en wat Nasa voor goeds heeft gedaan voor onze nachtrust. Maar het is toch leuker om hier te blijven en te wandelen of te fietsen door ons eigen prachtige gebied.

In het bos kom ik deze tijd meer toeristen tegen en dat vind ik wel leuk. Nieuwe honden voor onze herder om mee te spelen.

Allemaal mooi dus maar jammer dat er zo weinig water van al die regen blijft hangen. Ik kom nog wel een klein bosvennetje tegen, dat overigens jaren heeft drooggestaan maar nu dan toch weer een behoorlijke plas is. Lekker om met de hond in te spelen (ik probeer de kleine jongen in mij ook nog wat ruimte te geven). Maar het is toch al met al relatief weinig water in de vorm van meertjes en slootjes.

Langs de snelweg tussen Maarn en Driebergen ligt een grote plas. Een mooi stukje water. Vermoedelijk ontstaan omdat er zand afgegraven is. Het is volgens mij het grootste waterbekken in onze gemeente en misschien wel meer dan de helft van onze open water voorraad (de rivier reken ik maar niet mee). Toch is recreatie er verboden. Al lange tijd staat er een hek om heen. Boze tongen beweren dat de NS er gif heeft gedumpt en dat er een aantal jaren voor nodig is om de natuur het te laten opruimen. Als je er komt krijg je niet veel informatie. Ik zou er graag naar toe gaan, met de hond in de zomer, met de mountainbike, met schaatsen in de winter. Nu moet er in de komende jaren nog meer zand gebruikt worden voor de aanleg van de extra rijstroken van de A12. Een mooie gelegenheid om nog eens goed na te denken over het oppervlakte water beheer in onze gemeente.

Het Nationaal Park zal er mooier door worden, het toerisme zal er mee kunnen bloeien en de bewoners zullen nog meer woongenot ervaren.

Doen dus!

Frans Copini, 12 augustus 2007

---

Het water tussen Driebergen en Maarn is niets anders dan de oude zandafgraving. Vroeger was er ook nog de Genie (defensie) gevestigd. Over dit gebied is meer dan voldoende informatie voorhanden en ik begrijp dus niet dat een intelligente man als Copini de ‘boze tongen’ citeert; even een beetje doorzoeken op het internet, Frans. Van dat gif is dus niets waar. Het gebied wordt over een aantal jaren vrijgegeven voor recreatie, maar daarvoor moet het eerst ‘aansterken’. Begin jaren zestig van de vorige eeuw zouden er door schuivend zand twee jongetjes zijn gestikt.
Aan de lage waterstand in Driebergen en de Utrechtse Heuvelrug hebben alle inwoners meegewerkt, Frans Copini incluis. Als ik vroeger in de achtertuin van mijn ouderlijk huis aan de Traay een kuil groef, zat ik na ongeveer een meter al op het grondwater. Nota bene direct tegenover het waterwingebied. Maar door de enorme vraag naar water is de grondwaterstand sterk gedaald en dus ook het peil in sloten; die daling gaat nog steeds door. Overigens heeft Driebergen nog steeds het zachtste water van Nederland. Ik hielp als klein jongetje wel eens de overbuurman van het waterleidingbedrijf om kalk in een trechter te gooien. Het water was zo kalkarm, dat de zuurgraad te hoog was. Soms konden wij ’s morgens aan het vieze water proeven dat meneer Bontrop was vergeten op tijd kalk bij te voegen. Jammer dat deze column minder goed is gedocumenteerd.
Hans Hermans, 13 augustus 2007

Zo lang ik me kan herinneren is het water bij de zandafgraving verboden zwemgebied. Als kind wist ik al dat je er niet mocht zwemmen omdat je er de ziekte van Weil kon oplopen, met andere woorden, er zaten ratten in het water. Dat is toch wel even wat anders dan dat er gif door de NS gestort zou zijn.
Karen Hermans, 14 augustus 2007

De zandafgraving is een bijzonder diepe plas, twintig meter is niks, en daardoor als gevaarlijk bestempeld. De plas is uitstekend geschikt om daar bijzondere watervilla’s in te laten drijven. Villa’s die meer dan moeite waard zullen moeten zijn om er met plezier langs te wandelen. De gemeente krijgt er dan een aantal zeer welgestelde inwoners bij, vullen de gemeentekas, en die dankzij het drijven van hun woningen ook weer beter beschermd zullen zijn tegen braak. Eventuele branden kunnen, zonder gebrek gebrek aan water, bovendien eenvoudig worden geblust.
Sybe Streekstra, 15 augustus 2007

Twintig meter diep? Ja, twintig jaar geleden.
Hans Hermans, 15 augustus 2007

Het gemeente bestuur enquêteert

In korte tijd kreeg ik van onze gemeente twee keer het verzoek om mee te doen met een enquête over aspecten van onze nog zo nieuwe gemeente. Weten wat er leeft is een belangrijke voorwaarde voor goed bestuur tenslotte. Of niet? Ik denk van niet op deze wijze.

Ik kon in de laatste enquête over leefbaarheid mijn belangrijkste zorgen niet echt kwijt en daarom ben ik bang dat anderen dat ook niet kunnen en dus loopt zo’n enquête het risico een alibi te worden voor beleid dat niet over de belangrijkste zaken gaat.

De eerdere enquête over veiligheid gaf echt een beeld dat er niet zoveel aan de hand is op dit punt in onze gemeente. Het leek een beetje op vragen naar de bekende weg.

Ik heb sterk de indruk dat de gemeente zich heeft laten inpakken door traditionele consultants die van enquêteren een kunst gemaakt hebben en dus niet de ruimte meer zien om langs andere wegen de werkelijkheid te beschouwen en dus rapporten produceren van gemiddeld € 1 ton die nauwelijks bijdragen tot gerichte daden omdat ze een papieren werkelijkheid creëren waar de burger zich niet meer in herkent.

Ik ken een bedrijf dat via een eigen enquêtecomputersysteem op haar website wekelijks kort vragensetjes naar aanleiding van de actualiteit stellen, zonder tussenkomst van allerlei dure enquête bureaus. Wanneer je dan b.v. 1500 burgers vraagt om een abonnement te nemen op een dergelijk enquête dan hou je werkelijk de vinger aan de pols. Geen dikke rapport, geen dure consultants die vragen naar de bekende weg. Maar wel echte beleving met een kloppend hart!

Een ander goed voorbeeld in Nieuwegein is het burgernet, waarmee de politie via sms en internet actuele informatie kan ophalen bij burgers die getuige zijn geweest of mogelijk iets zouden kunnen waarnemen b.v. een vluchtende verdachte.

Er zijn vele moderne manieren om contact met de burger te onderhouden. De dialoog in zaaltjes bij het plaatselijke café of kerk is soms beter, vooral wanneer er echte issues spelen en ook de enquête kan een goed middel zijn. Maar in deze tijd moet de gemeente toch minimaal 30 diensten via het internet kunnen aanbieden (zie gemeente Enschede) of multimedia, via korte sms vragen of discussies in chatrooms de vinger aan de pols houden of communiceren We hebben immers allemaal zo’n afwijkende agenda en een bewegingspatroon dat ver buiten de grenzen van de gemeente gaat, dat elkaar virtueel ontmoeten los van tijd en plaats een belangrijk sleutel kan zijn in het contact tussen burger en bestuur…..De transformatie naar daadkracht is dan het volgende probleem….

Frans Copini, 24 juni 2007

---

Beste Frans,
Je haalt in je column twee zaken door elkaar. In het begin fulmineer je tegen de inhoud van de enquête, al dan niet terecht. Helaas zoek je daarna de oplossing in het systeem van enquêteren namelijk via Internet. Dat veranderd natuurlijk niets aan de inhoud. Dat de gemeente een ouderwetse manier gebruik is inderdaad achterhaald, laat ze vernieuwende technieken inzetten voor de contacten met de burgers. Overigens is het inhoudelijk opzetten van een goede enquête niet eenvoudig en dit weet ik uit ervaring. Ik vraag mij dan ook af of het bedrijfje dat jij aanhaalt niet alleen maar goed is in de verpakking, die overigens het minst relevant is, en niet in de inhoud.
Mvrg. Jan Dogger, 25 juni 2007

Beste Frans,
Graag reageer ik, als verantwoordelijk wethouder, op jou opmerkingen. Ik de eerste plaats ben ik het met je eens dat een enquête als deze op een traditionele manier wijze uitgevoerd wordt. Natuurlijk moet ook de overheid steeds meer digitaal gaan doen en nieuwe vormen van interactie zoveel mogelijk te benutten.  Echter, onze nieuwe gemeente is in ontwikkeling. Vandaag kan niet alles anders en beter.  Dat is dus nog toekomstmuziek. We hebben nu dus 4100 exemplaren rondgestuurd en de digitale versie op onze website geplaatst. Ik heb vandaag wel de opdracht gegeven om de link op de homepage te plaatsen, zodat er zoveel mogelijk de aandacht op gericht wordt.
Na een analyse van de reeds beschikbare gegevens kwam er een aantal aanvullende vragen boven.  De beantwoording is van belang om het beleid op de verschillende terreinen te ontwikkelen of bij te sturen.  Vervolgens hebben we een niet commercieel bureau in de hand genomen (Het onderzoeksbureau van de gemeente Ede) die tegen kostprijs dat onderzoek voor ons uitvoert.
Als jij opmerkt dat je jou punten over leefbaarheid niet goed kwijt kunt, verzoek ik je die via de mail, of dit forum bekend te maken. Het is voor ons als bestuur van belang om de signalen uit het veld te ontvangen. Ik zie reacties dan ook graag tegemoet.
Wim van Wikselaar, 25 juni 2007

De snelheid van een gemeenschap

Van de week kregen we een uitnodiging voor het bijwonen van een bruiloft. Niks bijzonders zou je zeggen. En inderdaad, mensen wordt al eeuwenlang uitgenodigd voor een bruiloft. En toch hier is iets aan de hand. En dat is de uitnodiging zelf. Het was een eenvoudige kaart die nog per ouderwetse post werd bezorgd. De informatie erop was uiterst summier, maar verwees naar een website die speciaal voor dit doel was opgezet. Met alles erop en eraan. Een kort CV van beide partners, een verhaaltje van kinderen uit eerdere huwelijken, een verhaal van wederzijdse ouders, broers en zusters, een gastenboek, mooie foto’s, een programma van de dag zelf, een aanmeldingsformulier dat electronisch wordt verwerkt. Daarbij kon je nog je maten opgeven voor de uit te reiken strandslippers en een T-shirt waarop de beide feestvarkens afgebeeld staan. Er zat een uploadgelegenheid in voor foto’s, die je zelf nog hebt waarop het bruidspaar voorkomt, genant of niet, die je kon delen met de andere gasten. Op deze wijze ontstaat er een fotoboek. Het nieuwe bruiloftsalbum zit er al qua formaat in en de gasten kunnen het album de dag na het feest al bekijken en bij voorinschrijving een hard copy in boekvorm bestellen, waarbij een deel van de opbrengst naar een goed doel gaat.

Via een link met de website www.onverwachte-ontmoetingen.nl  kunnen de gasten alvast met elkaar kennismaken en alvast nieuwe vriendschappen of nieuwe gemeenschappen en verrassende combinaties vormen.

Je kunt ook een badge bestellen. De kleur van de badge geeft aan of je een collega, vriend, familielid, mede lid van een vereniging, relatie van de ex-partner etc bent.

Er is ook een businesscorner met een speed-meet faciliteit waar verslaafde commerciele netwerkers even hun dagelijkse portie kansen ophalen (wordt ook steeds populairder op begrafenissen).

Een kennis van me heeft er zelfs een bedrijfje van gemaakt en kan ook sponsors voor je regelen van de bruiloft mits die sponsor op de uitnodiging mag staan en de lijst van gasten nog maandenlang kan bestoken met ongewenste reclame aanbiedingen. (zo kreeg ik laatst een sleutelhanger van een fabrikant van een innovatieve lijkkist, die ook in afganistan wordt gebruikt en die CO2 neutraal verbrand wordt bij de crematie. De sleutelhanger bleek ook een usb-stick te zijn met de top 100 van de begrafenismelodieen.

Wat moet ik hier nu van vinden? Mijn eerste reactie is enthousiasme, maar dat heb ik wel vaker wanneer ik iets nieuws zie of ervaar. En daarna?

Dan ga ik nadenken over misbruik. Als iemand weet dat ik ergens ben tijdens het feest, dan weet hij ook dat ik niet thuis ben, zelfs hoe lang ik vermoedelijk wegblijf, want ik heb de overnachtingsmogelijkheid, tegen betaling, aangevinkt en aangegeven dat de hond mee gaat naar de beachparty. Dus de bewaking thuis is weggevallen. De foto’s op het feest komen meteen op internet en kunnen door iedereen gezien worden. De SIOD heeft de beschikking over aangezicht codes en kunnen via slimme technologie op allerlei manieren er achter komen dat ik op het feest was en de heel nacht heb gedanst, terwijl ik b.v. ben afgekeurd en de uitkering van een arbeidsongeschiktheidsverzekering geniet. Of ik ben een bekende Nederlander die ontvoerd worden en de ontvoerder kan meer patronen in mijn openbare gedrag volgen om op een geschikt moment toe te slaan.

Of er is een politically exposed person (een pep) waar tegen de media een hetze voeren, waardoor ik het risico loop ook besmet te raken en met mij mijn bedrijf. Een reputatierisico dus.

Maar gelukkig is de website van het bruidspaar beveiligd en kunnen alleen genodigde en geregistreerde gasten toegang krijgen tot de informatie.

Een wereld die niet meer eenvoudig te volgen is. Toch gaan wij gewoon naar een gezellig bruiloftsfeest op het strand.

Frans Copini, 13 mei 2007

‘Samen buurten, samen binden’

‘Ik heb ervaren dat er ook ontzettend veel positieve energie, goede projecten en welwillende burgers en organisaties bezig zijn.’ Dat zei minister Vogelaar na afloop van haar bezoek aan een Rotterdamse wijk, waar zij op 24 maart haar wijkentoer startte. 

Onder het motto ‘Samen buurten, samen binden’ bezoekt de minister tot eind juni veertig aandachtswijken.
Toen ik dit las, durfde ik eindelijk hardop te zeggen: ‘Wat een fantastisch dorp is dit toch!’ Een man van Surinaamse afkomst kocht twee bossen roze rozen bij de Albert Heijn. Vrolijke kinderstemmen in de supermarkt. Een oud vrouwtje met een boodschappentas liep voor ons op de Traaij. Af en toe hield ze stil om dan weer moedig haar gang voort te zetten. Even verderop genoot een vrouw in een rolstoel van de prille zon. Vandaag in Driebergen leken alle mensen even domweg gelukkig.

Toch even nadenken over dit contrast. Gisteren hoorde ik een ambtenaar uit Den Haag die in Driebergen woont, zeggen: “Driebergen is een oase. Ik ben er gelukkig vanwege de rust, de ruimte, het groen, de vrolijke mensen, de welvaart, de balans…”

Is Driebergen overal en voor al haar bewoners een oase? Hebben wij allemaal prachtwijken? Denk het niet. Natuurlijk zijn er ook in Driebergen achterstandswijken, die verbleken natuurlijk bij de toestanden in bijvoorbeeld Ondiep.

Het is dus allemaal erg relatief. En omdat het zo relatief is doen we er goed aan de ontwikkeling van verschillen binnen onze eigen gemeenschap goed te monitoren in plaats van die weg te moffelen in statistieken met fouten benchmarks.

Ik denk dat het goed zou zijn voor onze wethouder Waltmann om ook een lijstje met wijken en buurten op te stellen en de onderkant van die lijst als probleemwijk te definieren en daar speciale aandacht aan te geven samen met politie (veiligheidsbeeld), woningcorporaties (woonbeeld), GGZ (geestelijke volkgezondheid) en ook partijen als jeugdzorg en onderwijs moeten hun monitor richten op deze wijken en zorgen dat er voldoende ontwikkeling plaatsvindt, naar het voorbeeld van minister Vogelaar.

De grootste kans om het mooiste dorp van Nederland te worden ligt hier: Samen buurten en samen binden.

Frans Copini, 1 april 2007

€ 2 miljard omzet, waardeloos?

Bedrijven op de Heuvelrug zetten samen ongeveer dit bedrag om ieder jaar. Is dat nu veel of weinig en wat betekent het eigenlijk?
Hoe belangrijk moeten we het vinden dat er economisch leven is in de gemeente?
Moeten we het Korps Mariniers het leven zuur maken of juist alle ruimte geven.

En wat doen we met het KLPD dat inmiddels honderden nieuwe arbeidsplaatsen onderbrengt buiten onze gemeente. En blijven we zeuren over die jongen en meisjes van de IVA of de verkeersdruk die de conferentie oorden veroorzaken en blijven we zeiken over de parkeerdruk voor onze woning veroorzaakt door een tandarts in de straat en mogen we niet meer een praktijkruimte naast onze woning bouwen om dat dit het woongenot in de buurt aantast en het imago van ons dorp?

Uit al deze kleine voorbeelden blijkt dat onze bewoners en onze vertegenwoordigers in de raad geen idee hebben van het belang van een gezonde opbouw van onze economie.

Dat blijkt wel uit het feit dat de hoofdwegen al in geen 300 jaar vernieuwd zijn. En dan wel zeuren over het verkeer. 16.000 mensen verlaten dagelijks dit woongebied om elders te gaan werken terwijl er 7.000 hier binnenkomen.

De dominantie van het wonen in een parkachtige omgeving druk de economie langzaam maar zeker de gemeente uit.

Het ziet er niet naar uit dat er snel tussen de oren van de bewoners een andere visie komt. Want in de vele discussies die ik hoor wil men de winkel om de hoek maar geen last hebben van het verkeer dat dit met zich meebrengt.

Bedrijvigheid die niet direct dienend is kan al helemaal niet rekening op enige steun.

De apathische houding jegens dit soort voorzieningen is volgens mij dodelijk voor de economische toekomst van de Heuvelrug. Het is daarom goed dat er vanuit het bestuur een visie wordt ontwikkeld over de belangen van een gezond opgebouwd bedrijfsleven in de gemeente. We moeten zelfs opschieten want het verlies van werkgelegenheid is al goed op gang gekomen. Wanneer morgen het KLPD samen met de Mariniers besluiten om een complex bij Almere te realiseren dan zou mij het niet verbazen. Wat mij wel verwondert is dat wij niet begrijpen dat we dan veel meer verliezen dan alleen werkgelegenheid…

Mijn visie is dat b.v. het KLPD snel ruim baan moet krijgen. Ze zijn naarstig op zoek naar huisvestingsruimte. Laat ze de lucht in gaan of de snelweg over maar geef ze ruimte, anders gaan ze weg. En dat bezorgt ons natuurlijk wel mooie ruimte voor jongerenhuisvesting, maar die willen niet wonen in een gebied zonder leven, want ontwikkeling van werkgelegenheid is en blijft een fundamentele levensader van een gemeenschap.

Frans Copini, 18 februari 2007

---

Beste Frans, Natuurlijk moet er in onze gemeente ruimte zijn voor economische ontwikkelingen. Het lijkt echter niet zo zeer te ontbreken aan dat besef als wel aan een kader waarbinnen we die ruimte zoeken en bieden. Dat kader bevat overigens voor mij zeker dat de Utrechtse Heuvelrug primair een groen gebied is waar wonen belangrijker is dan werken. Zo’n kader moet echter wel het perspectief bieden waar bedrijven wat aan hebben. Een kader dat misstappen als het nieuwe bedrijventerrein bij Palmstad had voorkómen. Want dat soort keuzes vergroot alleen maar de verkeersproblemen. Mij lijkt een ontwikkeling voor bedrijven van bijvoorbeeld het stationsgebied nog steeds een goede mogelijkheid (inclusief sanering van bestaande bebouwing en benutting van het Abbingterrein). Anderzijds wil ik wel voor pleiten dat een en ander in regionaal perspectief wordt bezien, anders doen we net zo dom als de oude heuvelruggemeentes …
Harry Boeschoten, 24-2-2007

Het museum van het socialisme

Rond de afgelopen jaarwisseling had ik het genoegen om met mijn gezin op Cuba rond te reizen om te zien wat er terecht was gekomen van de toen, ook door mij, bejubelde sociale revolutie. De belangrijkste helden van weleer, Fidel Castro en Ché Guevara worden daar nog steeds bejubeld. Op de vele terrasjes waar even zovele bandjes populaire deuntjes naar voren brengen kun je horen dat de beide mannen bewonderd worden. Vele afbeeldingen op grote reclame borden langs de wegen maken het volk duidelijk hoe ze moet denken. De socialistische reclame werkt niet anders dan de kapitalistische.

Het Cubaanse volk is uiterst vriendelijke voor haar gasten, de toeristen. Dat mag ook wel, want de toerist betaalt gemiddeld 24 x zoveel voor alle diensten en goederen dan de gemiddelde Cubaan. Cuba is dus voor ons niet een goedkoop land! Ik heb het maar als ontwikkelingshulp beschouwd, waarmee de verloedering te lijf kan worden gegaan. De vele onder schitterende architectuur gebouwde paleizen, kantoren, hotels en woningen waren tot instorten aan toe in volledig verval geraakt (inmiddels is de restauratie ervan op gang gekomen). De grote Amerikaanse auto’s uit de jaren vijftig van de vorige eeuw en de paard en wagens bepalen het straatbeeld in Havana en andere steden en dorpen. Straten die overigens er zeer slecht bij liggen omdat er nauwelijks geld is voor onderhoud.

Een bizar beeld dat schril afsteekt tegen de kwaliteit van het onderwijs (Zuid Amerika wordt bevolkt door artsen uit Cuba). De zware controle capaciteit van leger, politie en inlichtingen diensten wordt vooral ingezet om de bevolking onder controle te houden. Een oude Cubaan met wie ik aan de boulevard in Havana een sigaar(tje?) zat te roken vertelde mij dat hij ondanks zijn financiële mogelijkheden geen toestemming kreeg om te reizen buiten Cuba. Verzending van goederen uit en naar Cuba is ook lastig. De beperkte logistieke mogelijkheden maken het reizen door het land ook niet makkelijk voor de Cubaan (wij reden over volkomen lege autosnelwegen, voor zover die er waren.

Toch hebben we veel muziek gehoord en veel artiesten aan het werk gezien. Men lijkt tevreden en neemt de dag zoals die is. Geen relletjes, geen misdaad, geen brandstichtingen tijdens de oud en nieuw viering, geen vuurwerk, maar vrolijke, gezonde en ontspannen mensen.

Toen wij kort daarna door een Hoek taxi chauffeuse vriendelijk werden verwelkomd op Schiphol en netjes thuis werden gebracht, kwam Nederland als een super geordende samenleving over. De chauffeuse vertelde ons over de relletjes, de ME-optredens in Driebergen, de brandstichtingen tijdens de jaarwisseling.

Ik moest er even over nadenken. Ik heb liever de vrijheid van Nederland gecombineerd met de rechtvaardige zorg van Cuba. Dat de gemeente Utrechtse Heuvelrug pleit voor een betere jeugdzorg bij het nieuwe kabinet, kan ik dan ook alleen maar ondersteunen. Maar de gemeente moet natuurlijk ook zelf de boel aanpakken en de in sociaal meest zorgelijke wijken van de gemeente een gericht verbeteringsprogramma ontwikkelen zoals in de grote steden inmiddels met succes gebeurt. Sociale isolatie en verloedering zijn grote risico’s voor onze mooie samenleving tenslotte!

Frans Copini, 7 januari 2007

---

Ineke Shaw-de Kruif, 7-1-2007Jan Koert Lange, 8-1-2007

En dat waren de woorden van mevrouw Shaw. In deze wereld ben je pas echt vrij als je dood bent, dus ook in de Verenigde Staten van Amerika; de ziekelijke communistenjacht aldaar en elders in de wereld ligt mij nog vers in het geheugen. Alle systemen zijn gebaseerd op macht, ook democratie.
Hans Hermans, 9-1-2007

Manhattan aan de Vecht

Utrecht-stad moet de lucht in. Niet alleen de lucht in maar ook de grond in.

Dat is volgens mij de basisconclusie, die je moet trekken voor onze provincie wanneer wij tenminste onze economische groei willen behouden, jong en dynamisch willen blijven en ook nog het groene domein niet alleen willen behouden maar ook herstellen.

Het Milieu en Natuur Planbureau liet onlangs enkele plaatjes zien van enkele scenario’s die zich kunnen voordoen wanneer we niet oppassen. Bovendien pleit het bureau ervoor om een langere tijdshorizon te nemen (100 jaar in plaats van 30 jaar). Daar ben ik het van harte mee eens. Dat maakt de economische berekeningen ook een stuk prettiger….

Met een aantal interessant mensen mocht ik onlangs eens nadenken over de ontwikkelingsstrategie van dit deel van Nederland mede naar aanleiding van het rapport “Welvaart een leefomgeving ” van de gezamenlijke planbureaus in Nederland. Voor de vast lezers van deze column een interessant rapport. Zij schrijven ook “Ruimte voor natuur neemt toe” en dat is natuurlijk goed nieuws voor onze gemeente.

Dat betekent immers dat er in het gebied rondom de Utrechtse Heuvelrug niet meer gebouwd zal worden en dat de Randstad bij Bunnik en Zeist haar grens zal vinden. Wat mij betreft mag de grote stad nog wel wat westelijker blijven. Dat kan ook want er is een manier om de druk op de woningmarkt op te vangen. Laten we maar zeggen dat het credo van de stad Utrecht dat niet hoger dan de Dom gebouwd mag worden nu toch zal moeten veranderen in niet meer lager bouwen dan de Dom.

De hoge woon intensiteit zal ook ruimte bieden om de leefbaarheidproblemen in de stad op te lossen. Immers door hoog te bouwen houd je meer ruimte over voor gemeenschappelijke voorzieningen zoals parken, winkelgebieden, speelruimte en werkgelegenheid.

Zo houden we het hier ook prettig want een sociale tijdbom op 10 km afstand is voor ons allemaal een groot risico……

Heel bemoedigend is natuurlijk alvast de ontwikkeling bij de universiteit waar woontorens worden gebouwd voor studenten. Hierdoor kan de woongelegenheidsproblematiek binnen de huidige bebouwde komgrenzen worden opgelost. Bereid u maar voor op een andere skyline wanneer u naar het westen kijkt. Ik verwacht dat er jaarlijks enkele woontorens bij komen. De mensen die daar wonen hebben trouwens wel een mooi uitzicht ….misschien wil ik er ook wel gaan wonen, geen tuin onderhoud meer, en wel uitzicht op de mooie heuvelrug natuur? hmmm?

Frans Copini, 26 november 2006

---

Ineke Shaw-de Kruif, 27-11-2006

Geachte mevrouw Shaw, “Grenzen dicht” zegt u? En vervolgens hebt u het over “jullie”. Mag ik eens weten, waar komen u en uw echtgenoot vandaan?
Hans Hermans, 27-11-2006

Frans Copini, 3-12-2006

Nou nou, wat een filosofisch betoog. Ik mag aannemen dat met het oog op de “te grote consumptie van grondstoffen”, de heer Copini te voet of op de fiets naar zijn werk gaat. In het kader van “verbeter de wereld, begin bij jezelf”, stel ik voor dat Frans de op zijn aan de Hoofdstraat gelegen kantoorpand gerichte schijnwerpers aanstonds dooft. Want al die verlichte kantoorpanden is écht energieverspilling. Met het doven van alle onnodige verlichting bereiken we meer dan met bovenstaand esoterisch gezwam.
Hans Hermans, 5-12-2006

“Ich bin ein Heuvelrugger!”

Zou het ooit zover komen, dat een hoogwaardigheidsbekleder dit zal roepen tegen een juichende verzamelde bevolking van onze gemeente? Een gemeente met een trotse entree met gezichtsbepalende elementen, kunstwerken. Een gemeente met een openbare groenvoorziening waaraan de gasten en bewoners merken dat het hier gaat om een zelfbewuste, creatieve, gepassioneerde bevolking? Een gemeente met een kloppend hart, een centrum, waar je de gemeenschapsvoorzieningen vindt en ook waarom heen een uitgaanscentrum ligt waar de alle leeftijden zich vermaken en waar ook de voordelige woonruimte te vinden is. Een gemeente waar de kwaliteiten van haar inwoners zich heeft gebundeld tot een karakteristieke kracht, niet groots in materie, noch een grote drager van volksmuziek zoals Volendam, of een karakterloze rijkdom zoals in het ’t Gooi, maar mensen met een duurzame levensbalans van inspiratie gekoppeld met een gezonde doch Bourgondische levensstijl!

De karakteristieke kracht van de Utrechtse Heuvelrug vinden we natuurlijk in het Nationaal Park, het rivieren gebied en het woongebied daarop de overgang. De meeste mensen werken elders en komen ‘s avonds terug naar hun woongebied. Deze vele organisatietalenten besteden hun productieve tijd buiten de gemeente en komen thuis om te rusten en van hun gezin te genieten mogelijk samen met de buren. Dat verklaart de vele gezellige straatfeestjes. Maar het valt dus niet mee om daar een grotere bundeling van energie van te maken.

Daarmee is bijna alles verspreid. Onze identiteit, onze economische activiteit, onze sport , onze culturele activiteiten, onze 7 kernen. Een lappendeken van ongelooflijk veel kleine clubjes.

Ik liep er opnieuw tegenaan toen ik de Heuvelrugdagen mee hielp organiseren. Het valt te voorzien dat de volgende Heuvelrugdagen meer mensen kan mobiliseren dan de naar schatting 2000 mensen die nu hebben meegedaan, maar we zullen slimmer moeten bouwen aan die nieuwe gemeente anders wordt het niet veel meer dan een technisch/administratieve eenheid.

Ik denk dat we niet moeten bouwen aan centrale fysieke voorzieningen, maar wel aan moderne netwerkmaatschappij. Het verbinden en faciliteren van die kleine clubjes kan ertoe leiden dat we die aanwezige krachten bundelen. En daarom moet er volgens mij een plan komen om de Heuvelrug een eigen internetwerk te laten krijgen met hoogwaardige verbindingen en informatie voorzieningen. Iets waar we trots op kunnen zijn en met welke verbindingen de vaak verrassende kwaliteiten van onze inwoners ten goede kunnen komen aan de balans in onze gemeente. De gemeenschappelijkheid zal zich sneller ontwikkelen via internet dan via onze wegen.

Frans Copini, 15 oktober 2006

---

Ich bin ein Mensch; en dat lijkt mij meer dan genoeg. Waarom moet ik toch zo nodig een Heuvelrugger zijn? Iemands identiteit heeft niets te maken met waar hij woont. En waarom zou de gemeente Utrechtse Heuvelrug méér moeten zijn dan een technische/administratieve eenheid? Wat een gezeur toch telkens om ons een (pseudo)saamhorigheidsgevoel op te dringen. Nu de samenvoeging een feit is, wil dat toch niet zeggen dat we nu allemaal met elkaar moeten gaan hokken. En een ‘eigen’ internetwerk? Zijn www.heuvelrugnieuws.nl en www.gemeenteutrechtseheuvelrug.nl dan niet voldoende? Wil Frans ons allen echt met nog een stroom- of glasvezelkabeltje aanelkaar binden? Ik moet er werkelijk niet aan denken om deel uit te maken van een soort Heuvelrug-MSN, zodat ons aller opperhoofd Frits Naafs precies kan zien wie er online is. Oh ja Arjan, beklim eens de Eiffeltoren, weinig kans dat je er een Parijzenaar tegenkomt.
Hans Hermans, 16-10-2006

Hans,  Alright then , the full name is  Ineke marie de Kruif- Shaw, happy now ?
Ineke Shaw, 21-10-2006

Nee, niet ‘happy’, want je bedient je, ook in je reactie op de ingezonden brief “De kwestie van vertrouwen”, van een taal die in Driebergen niet wordt gesproken. En dan kan men haast niet geloven dat jij en je voorvaderen in Driebergen zijn geboren, te meer je je eigen achternaam wegliet. Ik ben geboren en getogen in Driebergen; toch ben ik geen Driebergenaar, maar een mens. Ik woon nog wel steeds in Driebergen (jij ook?) en ik spreek en schrijf Nederlands, de taal waarvan we hebben afgesproken dat we deze in dit land met elkaar zullen spreken zodat we elkaar kunnen verstaan. Maar….. ik ben ook wel blij met jouw reacties op deze site, eindelijk weer eens een vrouw die reageert.
Hans Hermans, 21-10-2006

Feesten van een gemeenschap

Het bloemencorso van Leersum is een van de grootste evenementen van onze nieuwgevormde gemeenschap. En je ziet al een heel klein stapje van ruimere betrokkenheid buiten de Leersumse gemeenschap. De winnaars kwamen uit Amerongen. Maar Maarn, Doorn en Driebergen waren nauwelijks betrokken. Ik hoop dat er volgend jaar ook een Driebergse praalwagen meedoet…

Overal zie je in de Utrechtse Heuvelrug evenementen die vooral vanuit één bepaalde kern worden georganiseerd. Een eerste poging om iets voor alle bewoners van deze gemeente te organiseren komt dit jaar: De Heuvelrugdagen (kijk naar www.heuvelrugdagen.nl ). Niet te verwarren met Heuvelrug culinair of Heuvelrug Totaal. De organisatie (stichting Driewerf uit Driebergen) probeert op verzoek van het gemeente bestuur een formule te ontwikkelen die een bindend effect heeft voor de gemeenschap van de Utrechtse Heuvelrug. Die zal zeker nog verder ontwikkeld worden in de komende jaren, want de betrokkenheid van de andere kernen is nog mager. De kernwethouders zullen hier ook een activerende rol in moeten spelen en er moet een organisatie komen, die stevig wordt ingebed in alle zeven gemeenschappen.

Het is ook niet de bedoeling dat bestaande lokale feesttradities, zoals het Corso of Heuvelrug Culinair beconcurreerd worden. Dit soort organisaties doen er wel goed aan om de betrokkenheid van de andere gemeenschappen te laten groeien, zeker wanneer zij de naam Heuvelrug noemen. Dit jaar ligt het accent op Driebergen, maar volgend jaar moeten we proberen nog meer te spreiden. De 7 kernentocht op de fiets (45 km) kan een jaarlijks terugkerend element worden. We hebben 50.000 inwoners. Wanneer die drie dagen lang in alle zeven gemeenschappen een bezoekje kunnen brengen tijdens zo’n tocht of n.a.v. een tentoonstelling, wedstrijd of een andere evenement, ben ik er van overtuigd dat onze Heuvelruggemeenschap een bijzondere en inspirerende kracht zal aanboren.

Frans Copini, 20 augustus 2006

---

Beste Frans,
Ik vind het prima dat de Heuvelrugdagen worden georganiseerd en ik vind het bovenal prima dat de opbrengst wordt besteed aan Zuid-Afrikaanse projecten van de Stichting Driewerf.
Dat de feesten ook worden georganiseerd om de bewoners van de verschillende dorpen met elkaar in contact te laten komen teneinde de betrokkenheid bij de nieuwe gemeente te bevorderen, lijkt mij onzin.
Toen ik op (in) Fluitenberg woonde voelde ik mij betrokken bij Fluitenberg en niet bij de gemeente Ruinen. Toen ik in Hoogeveen woonde voelde ik mij betrokken bij het dorp Hoogeveen, maar niet bij de dorpen Elim, Hollandseveld, enz. Toen ik in Assen woonde voelde ik mij betrokken bij de stad Assen, evenals ik later mij betrokken voelde bij de steden Groningen en Meppel. Toen ik in de gemeente Ede woonde, voelde ik een betrokkenheid bij het dorp Ede, maar had ik geen enkele band met Bennekom, De Klomp, Ederveen, Lunteren, Wekerom, Harskamp of Otterlo.
En in Driebergen voel ik mij alleen maar betrokken bij Driebergen. De overige dorpen van de nieuwe gemeente Utrechtse Heuvelrug laten mij koud. Ik kom er alleen als ik een fietstochtje maak.
Ik wil maar zeggen dat betrokkenheid bij een administratieve eenheid onzin is. Ik denken dat mensen zich alleen maar betrokken voelen bij hun naaste omgeving, en dat is vaak alleen maar de buurt. Voor velen is betrokkenheid bij de wijk al te veel, laat staan het dorp.
Ik denk dat alleen bestuurders en functionarissen zich betrokken voelen bij een adminstratieve eenheid.
Maar dat hoeft ons niet af te houden een feestje te bouwen waarvan de opbrengsten voor een goed doel zijn.
Renk Knol, 20-8-2006

Feestjes voor het goede doel, dat is een modern fenomeen; een feestje zonder goed doel is ‘not done’. Maar we moeten oppassen voor dat gemaakte saamhorigheidsgevoel dat ons wordt opgedrongen. Renk heeft gelijk, laten we het voorlopig maar bij een ons opgedrongen administratieve eenheid houden, waar slechts weinigen om hebben gevraagd. De rest moet langzaam groeien en er zeker niet geforceerd worden doorgedrukt.
‘Heuvelrugdagen’, in principe geen slecht initiatief, er zitten leuke activiteiten tussen, hoewel ook daar dat sfeertje van die opgedrongen saamhorigheid aan kleeft. Maar er valt nog iets op aan de presentatie. Er is slechts één activiteit waarbij wordt vermeld dat deze is bedoeld om ‘de communicatie en kennismaking tussen de inwoners van de gemeente Utrechtse heuvelrug te bevorderen’. En bij diezelfde activiteit staat ook dat deze er is ‘voor iedereen’. Het gaat om de Gala Feest Avond, volgens mij overigens gewoon één woord, galafeestavond, waarvan de toegangsprijs € 40,00 bedraagt en de ‘dress code’ is ‘Tenue de Ville’ (kan ook gewoon met kleine letters). Nou, dat is fijn hoor, alle inwoners hebben zulke bedragen zo voorhanden én uiteraard hebben ze ook allemaal een ‘tenue de ville’ in de kast hangen. Dergelijke aankondigingen vallen voor mij onder ‘nonsens de village’. Voor wat betreft het bevorderen van de communicatie en de kennismaking op die avond, dat zal niet nodig zijn. Het wordt immers niets anders dan een onderonsje van de ‘elite de village’ en die kent elkaar al jaren.
Hans Hermans, 21-8-2006

Ik worstel een beetje met de titel van deze column.
Ik ben geen Neerlandicus maar ik heb moeite met het woordje “van” in de titel. Het woord “van” duidt op de oorsprong dan wel het eigendom van deze dagen. Ik heb de stellige indruk dat de Heuvelrugdagen een prima initiatief is van een kleine groep goed bedoelende mensen.
Als alternatief zou je het woord ‘voor” kunnen voorstellen, het programma overziend lijkt het beperkte beschikbare aantal plaatsen en de relatieve hoge prijs geen programma voor een gemeenschap maar voor een beperkte groep uit deze gemeenschap.
Zou “door” een redelijk alternatief zijn? Ik heb niet de indruk dat de organisatie dan wel de ‘artiesten’ een dwarsdoorsnede zijn van de bevolking.
Met ‘en’ zou ik er wel uitkomen maar daarmee wordt de indruk gewekt dat de feesten en de gemeenschap afzonderlijke zaken zijn, dat gaat wel weer erg ver.
Uiteindelijk denk in dat “in” de meeste recht doet. Hiermee kun je aangeven dat de feesten hier plaatsvinden en wordt geen oordeel gegeven over de organisatie dan wel de bezoekers.
Iedereen die, op welke wijze dan ook, deelneemt aan de Heuvelrugdagen wens ik veel plezier met de feesten in een gemeenschap.
Arjan Muil, 21-8-2006

Beste Frans, Zoveel mensen, zoveel meningen. Hoewel ik mij aan werkelijk niets voel ver- en gebonden, stoor ik mij toch aan één uitspraak in jouw reactie, “Ik ben overigens Fries maar dat is dan ook een provincie met een volk waar een identiteit aan hangt”. Met die opmerking zeg je wellicht iets aardigs over het Friese volk, maar gelijk iets onaardigs over de rest van Nederland en dus ook over je dorpsgenoten. Ik vind de opmerking verregaand subjectief én misschien ook wel beledigend.
Hans Hermans, 27-8-2006

Frans, Het is zeker onwaarschijnlijk, dat wij ons allemaal “Utrechtenaren” gaan noemen. Het is, zeker in de stad Utrecht, een ander woord voor homoseksueel (http://nltaal.blog.nl/taalweetjes/2006/04/19/vroeger_kwamen_homos_uit_utrecht).
Ik denk eerder dat er een uitdaging ligt voor bestuurders en ambtenaren om zoveel mogelijk de belangen van alle inwoners van deze gemeente te behartigen. Ik denk dat de verbanden (lees belangengroep) er vanzelf wel komen, maar we moeten de andere inwoners niet vergeten.
Jan Koert Lange, 28-8-2006

Smart Villages

De wereld is een dorp geworden. Ik was vanochtend bij een bedrijf in Amerongen, dat prachtige bed en bad mode ontwerpt, laat produceren. De productie vindt plaats in Oost Europa, Turkije, Pakistan en China en de handel van de bedden, stoffen en andere spullen over de hele wereld. Het wordt bestuurd vanuit Amerongen.

Zelf weet ik dat ons interim en consultancy bedrijf informatie stuurt naar allerlei medewerkers die weer bij honderden bedrijven actief zijn met (soms strategische) veranderingsprocessen.
Zo zijn er leidinggevenden van talloze bedrijven die vanuit hun woning reageren op mailverkeer van hun organisatie.
Ook diverse groepen binnen de gemeente willen communiceren, informatie uitwisselen. Of het nu om groepen uit de sportverenigingen gaat of om kerkgemeenschappen dan wel ondernemersclubjes en zelfs politici: Er gaat gewoon veel informatierond.

Veel steden, met name waar ook universiteiten zijn gevestigd besteden veel aandacht aan de infrastructuur voor dit digitale verkeer. Glasvezel netten met allerlei draadloze faciliteiten erbij worden gerealiseerd en zo ontstaat er smart cities.
Dunbevolkte gebieden zoals de Utrechtse Heuvelrug (in oppervlakte de grootste gemeente van Utrecht) zullen niet zo snel overgaan op zo’n high tech infrastructuur, wellicht ook omdat we hier in een high eco omgeving leven. Toch is het misschien gelet op de hoeveelheid bytes die door de lucht en door de grond gaan interessant om eens een smart village te creëren met alle mogelijkheden van dien.
Wanneer we alle mensen hier op een slimme wijze verbinden dan maken we een enorme potentie los die de ontwikkeling van ons gebied enorm zal stimuleren. Snelheid van besluitvorming en de kwaliteit van het draagvlak daarvoor zullen sterk kunnen toenemen, maar ook de zorgverlening met allerlei technologie zal gestalte kunnen krijgen.

Van onze gemeente hoeven we het niet te verwachten maar misschien leest een CXO van een groot informatiebedrijf dit columnpje wel en komt die met een initiatief waar we de handen voor op elkaar kunnen krijgen, met hoger management van allerlei bedrijven dat hier woont en elders werkt, de ondernemers en het bestuur……

Stel je voor dat we hierdoor een betere zorg ondersteunen, ruimte geven de governance in bedrijven, peilingen makkelijk kunnen uitvoeren, beter gemeenschappen kunnen vormen ….
Wie neemt initiatief?

Frans Copini, 25 juni 2006

---

Beste Frans,
Volgens mij gaat het al aardig via de bestaande lijnen. Maarre…… zou jouw interim- en consultancybedrijf niet het initiatief kunnen nemen? Bedenk trouwens dat je voor het vormen van gemeenschappen geen high tech-datanetwerk nodig hebt. Tot slot heb ik even rondgezocht, maar kan ik er niet goed achterkomen wat een cxo is. Of is dat een unieke titel die slechts in de schimmige consultancywereld voorkomt?
Hans Hermans, 26-6-2006

Het landschap weer sluiten

Je hoort het steeds vaker, maar het is nog o zo duur. Het ondertunnelen van wegen. Het herstellen van de ecologische hoofdstructuur is een element van dit nieuwe denken. Mensen die minder op hebben met de natuur doen heel schamper over de zogenaamde ecoducten. Ik ben wel benieuwd of ze hun beoogde functie ook waarmaken.

Maar eigenlijk ben ik er wel voor om autosnelwegen in bepaalde gebieden te overkappen of ondertunnelen zoals zo langzamerhand gebeurt aan het einde van de A12 in Den Haag en zoals de bedoeling was bij Leidse Rijn. Het kan kennelijk nog niet uit in onze huidige economie. Toch is dromen er over misschien minder ver van de mogelijke werkelijkheid dan we nu denken. Laten we toch eens dromen……

Wanneer we b.v. kijken naar de A12 en de spoorlijn ter hoogte van de Utrechtse Heuvelrug dan kan ik met de ogen dicht mij voorstellen dat dit gebied er heel anders uit zou zien wanneer die wegen onder de grond zouden lopen.
Honderden hectaren zouden vrij komen om natuurlijke corridors voor het wild te maken en om grote winkels, kantoren en sociale woning bouw neer te zetten als een soort oostelijke poort naar de Randstad. De golfbaan Hoenderdaal zou moeiteloos 18 holes worden en er zou een uitgaanscentrum kunnen komen met hotels, restaurants, Discotheek, Funplaza, Casino, World Wildlife Park & Café, enkele zorginstellingen, het informatiecentrum voor het Nationaal Park De Utrechtse Heuvelrug enzovoort. En dat terwijl er alleen maar meer groen komt, de ecologische hoofdstructuur hersteld wordt, de werkgelegenheid groeit en jonge mensen eindelijk in Driebergen kunnen komen wonen.

Ik vrees dat het vooralsnog te duur is om er zelfs maar een studie aan te wijden maar wellicht komt er een tijd waarin het overkappen minder duur is dan de grondwaarde die ontstaat.
Ik ben benieuwd of er stemmen opgaan die dit idee omarmen dan wel resoluut afwijzen.
De ontwikkeling van dit gebied zou rondom het station kunnen starten. De woon kwaliteit in Driebergen zou er niet door achteruitgaan. Integendeel!
Misschien toch eens vragen aan Rijkswaterstaat of zij zo’n studie zouden willen doen?

Frans Copini, 30 april 2006

---

Kijk een poort voor de Utrechtse Heuvelrug met enkele grote woontorens voor mensen die geen tuin willen maar uitkijken op een tuin. Gelijk die groene randen gespaard en al die jongeren die toch naar het spoor moeten blijven in Driebergen-Zeist wonen. Goedkoop en een uitstekende verbinding. Dromen hoeven geen bedrog te zijn.
M. Breij, 5 mei 2006

Hoe de gemeente verdween uit Driebergen….

Bent u al in Doorn geweest op het gemeentehuis? Ik wel. Was geen onverdeeld genoegen moet ik zeggen. Uiteraard is er sprake van een tijdelijke huisvesting van de loketten maar ik wilde een nieuw paspoort. Ik reed toevallig door Doorn tijdens mijn werk, maar toen was ik al te laat. De openingstijden zijn tenslotte beperkt. Dan maar beter plannen. Eerst een nummertje trekken en dan wachten. De wachttijd bleek een half uur en de wachtfaciliteiten uiterst beperkt. Het gemopper van de trouwe, goedwillende burgers was niet van de lucht!

De behandeling van de ambtenaar zelf was gewoon goed, maar ik kon zien dat ze zelf ook niet gelukkig was met de per saldo slechte service. Bovendien moest ik een week later in eigen persoon terugkomen om het paspoort op te halen. Weer even goed plannen tussen mijn werkzaamheden door en weer ruim een half uur wachten om slechts het prima verzorgde paspoort in handen te krijgen. Al met al was ik meer geld kwijt aan gederfde arbeidsuren dan aan kosten voor het paspoort zelf.

Had ik dat nu niet even in de bibliotheek in Driebergen kunnen afhalen. Dat had me al met al meer dan een uur gescheeld!! En ik ben slechts één van de 18.000 inwoners van Driebergen. Veel winst dus.
De bibliotheek wordt immers al meer ingeschakeld voor gemeentelijke faciliteiten zoals het inzien van allerlei openbare stukken van de raad en commissies en dergelijke. Prima dus!
Waarom niet even een stapeltje ja-nee stickers daar neerleggen of er een Nieuwsbode uitgifte punt van maken (ik krijg ééns per maand de Nieuwsbode thuis bezorgd).
Maar er is meer mogelijk met die bibliotheek. Eenvoudige zaken zoals informatie-uitgifte van allerlei zaken rondom gezondheid of belastingen of de wet maatschappelijke opvang.

Het lijkt dat de gemeente het haar burgers voor niets veel makkelijker kan maken en daarmee zichzelf ook, want ik hoorde al dat de wachtrij op de ene avond dat de gemeente open is ook al sterk oploopt.

Misschien zijn er meer functies denkbaar die in de kern Driebergen makkelijk kunnen worden ondergebracht.
De bibliotheek zal vast niet protesteren tegen wat extra functies die te maken hebben met het uitgeven van informatie of gereedgemaakte documenten…..

Uiteindelijk krijgen we dan meer service voor minder geld. Welke gemeente zou daar niet voor kiezen? Toch niet de Heuvelrug?

Frans Copini, 5 maart 2006

---

Dat is nog eens een goed idee.
Copini for burgemeester!
Anthon Keuchenius, 7 maart 2006

Een werkgemeente/geen slaapgemeente

De nieuwe gemeente Utrechtse Heuvelrug is vooral een woon en recreatiegebied. Het economisch belang is er ondergeschikt, zo lijkt het. Niet terecht, want er gaan miljarden om via talloze bedrijven, kleine en grote, chique en gewone. Van vele zelfstandigen zonder personeel tot grote werkgevers met meer dan 1000 medewerkers.

Het aantrekken van gasten die hier recreëren, opgeleid worden, gecoached worden, grote transacties voorbereiden in comfortabele omgevingen, of gewoon werken in de verschillende organisaties die onze gemeente rijk is, levert een omzet van zeker € 2 miljard op. Deze werkgelegenheid of economie is er, zij het niet goed zichtbaar. Ik ontdek ieder jaar weer nieuwe bedrijven die iets interessants doen, leuke werkgelegenheid creëren. De top van de Nederlandse organisaties komt naar de vele conferentie oorden die onze nieuwe gemeente rijk is.
Een leidinggevende die nog nooit in deze gemeente is geweest voor een vergadering, conferentie of opleiding, is in feite niet goed aangesloten en kan zijn carrière wel vergeten.

Daarmee zijn de bedrijven op de heuvelrug een interessante werkgever voor vele mensen zonder dat ze veel verkeersdruk opleveren of veel ruimte opeisen maar zich juist moeiteloos inpassen in het woonlandschap van onze schitterende omgeving.

Een economie die nog best een beetje kan groeien en bloeien en die het wonen en werken op de heuvelrug nog aangenamer kan maken. In ieder geval moet het niet minder worden. Het is immers al zonde dat de hogeschool De Horst is verdwenen. En meer bedrijven dreigen te verdwijnen. De Utrechtse Heuvelrug moet geen slaapgemeente worden maar een werkgemeente! Juist dat draagt bij aan een vitaal leefklimaat. Wie wil graag dat ‘s morgens en ’s avonds een grote stroom van auto’s het dorp in of uitgaat en dat je er de rest van de dag alleen maar 60 plussers en au-pairs ziet wandelen langs de honden-uitlaatservice?

Het is daarom bemoedigend dat het nieuwe bestuur besloten heeft om een wethouder economische zaken te benoemen. Als er één gebied is waar juist deze grotere gemeente toegevoegde waarde kan leveren is het wel de economie.
Het wordt tijd om al die economische activiteiten in ogenschouw te nemen en deze een volwaardige plaats te geven in onze samenlevingen. Goede en snelle investeringen in de infrastructuur zijn dan ook zeer gerechtvaardigd. De tunnelbouw bij het station bijvoorbeeld gaat dan ook veel te lang duren.
Een mooie taak voor het nieuwe bestuur om het bedrijfsleven een steuntje in de rug te geven.
Jammer dat de gemeente nauwelijks gefinancierd wordt door de bedrijvigheid. Dan was die tunnel er allang geweest.
Maar goed, een begin is er. Laten we nu maar eens een economisch ontwikkelplan opstellen voor bedrijven die gedijen in de luxe van een groene omgeving.

Frans Copini, 15 januari 2006

In het dorp werken!

Bent u ook zo benieuwd hoe de verkiezing zal verlopen. Van dichtbij mocht ik zien hoe bevlogen lokale politici zich inspanden voor uw stem.

Daarmee kunnen zij de komende vier jaar mee bouwen aan de nieuwe gemeente. De technocraten zijn hen echter al voorgegaan en er valt al het nodige te repareren.
Met verbazing kijk ik namelijk naar de in mijn ogen schandelijke vertoning van de zich samenvoegende gemeentelijke apparaten.
Het geld lijkt schaamteloos te worden opgemaakt, terwijl het juist de bedoeling was om een efficiënter apparaat te creëren. Er wordt zelfs gesproken over een jaar zonder beleid. Dat betekent dus doelloos rondsoppen met te veel geld.
De extra gelden die de rijksoverheid ter beschikking stelt worden weggegeven aan te makkelijk personeelsbeleid dat uitmondt in het vervroegd laten gaan van kennis en ervaring van de huidige ambtenaren en het kostbaar inhuren van interim personeel zonder die ervaring en met het verlies van kostbare tijd om sturing te geven aan deze nieuwe gemeente.
Al vele mede burgers lijken gefrustreerd over dit blijk van minachting voor de burger en diens belangen, om nog maar te zwijgen over de belangen van de talloze organisaties die in meer of meerdere mate afhankelijk zijn van gemeentelijk beleid. Ik denk dan vooral aan verenigingen en bedrijven. Zij hebben beleid nodig om hun accommodaties veilig te stellen, te verbeteren of zelfs te herstructureren c.q. te saneren.
Neem nu het beleid t.a.v. bedrijven. Altijd al een zwak punt geweest op de Heuvelrug. Dit gebied is kennelijk alleen om te wonen. Maar mensen willen kennelijk toch ook dicht bij het werk wonen, terwijl het werk langzaam aan van de Heuvelrug wordt afgeduwd. Komt goed uit want met de sociale woningbouw wil het ook niet lukken. Deze aspirant bewoners kunnen maar beter in de buurt van werkgelegenheid gaan wonen en die wordt nu eenmaal niet gecreëerd op de Heuvelrug. Elke visie op werkgelegenheid ontbreekt. Ik heb alleen maar horen praten over groen en wonen. Dat de woonwijken overdag dood zijn en dat bijna iedereen zijn dorp uitmoet om te kunnen werken is kennelijk geen bezwaar ondanks de grote druk op de huidige verkeersaders. Ik vrees dat slechts weinige partijen opkomen voor werkgelegenheid in de woonomgeving.
Het is niet slim om dit soort vraagstukken te laten liggen en over te laten aan het vrije spel van krachten. Weet waarop u stemt!
Frans Copini, 28 november 2005

Werelds Driebergen

Ik was laatst bij de opening van Hoenderdaal en die werd geopend met een oud-wereld kampioen en toen vroeg ik mij af of dit dorp ook wel wereldbekende of beroemde mensen heeft voorgebracht. Ik weet er zo gauw niet een. Toch kom ik regelmatig interessante mensen tegen buiten Driebergen die in Driebergen blijken te wonen. Of ik nu op een verre vakantie ben, of zeil op het IJsselmeer of in een theater in Amsterdam. Ook in het zakelijk verkeer gebeurt dat met regelmaat.

In Driebergen wonen volgens mij relatief veel mensen die elders in Nederland zeer veel invloed hebben en dien ten gevolge zeer verbonden zijn met allerlei zaken die in de wereld spelen.
Er is geen gebied op aarde waar geen Driebergenaar is geweest of mee verbonden is.
Het grote aantal wereldburgers die “toevallig” hier met elkaar zijn gestreken is groot. En dat merk je aan veel zaken.
Gisteren bezocht ik de opening van de Atelierroute.
Daar in de expositie viel me het meteen op dat in de uiting van kunstenaar die wereldse betrokkenheid tot uiting komt.
De tsunami van kerst vorig jaar kwam ik tegen. De spanningen tussen moslimculturen en westerse culturen. Beelden van de Inca’s, sieraden van farao’s, een in Argentinië geboren Sloveense kunstenares.
Het ambitieuze Driebergse kunstproject Terra Terra van Ziko Dackovic dat op de Olympische Spelen in China zal worden tentoongesteld (als het lukt). Dit grote kunstproject wordt gesteund door zo’n groep invloedrijke mensen en het grijpt in op andere groepen zoals de tennisvereniging Manger Cats die dit jaar 100 jaar bestaat. Zij organiseren voor het eerst op de Heuvelrug het vernieuwende sportdebat op vrijdag a.s. Erica Terpstra, een voormalig topsporter, voorzitter van het NOC-NSF, zal het openen. Zij verbindt ons opnieuw met de rest van Nederland. Hopelijk kan zij ook het Driebergse kunstproject in China krijgen!
Het gezellige koor Korage (opening altelierroute) verbond ons tenslotte middels vrolijke liefdesliederen met ons gevoel en is in zichzelf een boeiende verbinding van mensen die invloedrijk zijn.

Eigenlijk is Driebergen een bijzonder menselijk knooppunt van de wereld. De verbinding met elkaar kan grootse dingen voortbrengen. Onze culturele activiteiten kunnen die verbinding leggen. Laten we dat koesteren!

Frans Copini, 9 oktober 2005

---

Beste Frans,
Als je het criterium voor wereldbekende en beroemde mensen niet verengd tot ‘in Driebergen geboren en getogen’ maar verruimt tot ‘gedurende lange tijd in Driebergen hebbende gewoond’ , dan zijn er vast veel te noemen.
Als eerste aanzet geef ik Johannes de Heer. Weliswaar niet in Driebergen geboren, maar hier wel lang geleefd en gestorven. Hij is beroemd, maar ook wereldbekend. Zijn zangbundels worden heden ten dage nog gebruikt in de Dutch protestant enclaves in de Verenigde Staten.
Als tweede wil ik de schrijver Anne de Vries noemen. Hij heeft slechts korte tijd op de Buntlaan gewoond, maar als schrijver van ‘Bartje’ is hij in elk geval in Nederland wereldberoemd.
De ondernemersgoeroe Ben Verwaaijen schijnt ook in Driebergen te hebben gewoond en last but not least hebben we ook nog Paul Rosemöller.
Ben benieuwd of er nog meer beroemde driebergers zijn te noemen naast boven genoemden. Landelijk beroemd is natuurlijk onze eigen Sinterklaas. Onze Sinterklaas doet namelijk meer dan onze (verwende) kinderen te voorzien van cadeautjes. Onze Sint zet zich namelijk ook in voor de niet verwende kinderen in Zuid Afrika. Wat mij betreft wordt dus ook Wim Kosterman toegevoegd aan het rijtje van wereldbekende en beroemde Driebergers.
Renk Knol, 9 oktober 2005

Het einde van een gemeente: Hoe voelt dat eigenlijk?

Afgelopen week sprak ik twee buurmannen tijdens het snoeien van een gemeenschappelijke haag. Toen wij tevreden kijkend naar het resultaat van ons werk een biertje dronken, ontspon zich een gesprek over het einde van de gemeente Driebergen Rijsenburg.

Afscheid nemen van onze burgemeester? Nee dat gebeurt normaal ook wel eens. Nieuw beleid? Ja dat zou wel eens verschil kunnen maken. Of de manier waarop door de gemeente gehandeld wordt? Dat zou ook wel eens verschil kunnen maken. Een professioneler ambtenarenkorps en een betere aansturing door de politiek. Een voorbeeld:

Wij spraken over een nieuwe inbreilokatie. De buurman in kwestie was er nauw bij betrokken. Hij vertelde me dat de gemeente voor het paardenbedrijf dat moest wijken voor woningen alvast een alternatief terrein gekocht had. Echter dat terrein met opstallen voldeed in geen enkel opzicht aan de eisen. Een paard kun je nu eenmaal niet in een koeienstal kwijt. Het schijnt dat paarden meer hoogte nodig hebben??? Daar hadden de ambtenaren even niet aan gedacht. Bovendien hadden ze het vastgoed voor een bedrag gekocht dat aanmerkelijk hoger lag dan de marktwaarde. De betrokken ondernemer kon dan ook niets anders doen dan het aanbod om er naar toe te verhuizen vriendelijk doch beslist af te slaan.

Ik heb begrepen dat het nieuwe beleid in de gemeente Heuvelrug klantvriendelijk zal zijn. De consequentie zal hopelijk zijn dat de ambtenaren bij een conflict tussen het belang van de klant en het belang van de regels het belang van de klant laten prevaleren wanneer dat de betekenis van de regel niet wezenlijk aantast. Ik hoop ook dat ambtenaren zich meer bij hun leest gaan houden en zich niet bemoeien met het (veronder)stellen van gebruikerseisen voor bedrijfspanden in een bedrijfssector waar ze geen verstand van hebben. Gewoon even met elkaar overleggen helpt dan enorm….

Het einde van een gemeente? Dat voelt eigenlijk wel goed: want er is hoop op klantvriendelijke, soepel acterende, zich bij hun leest houdende ambtenaren en dus navenante dienstverlening. Ik ben benieuwd of die hoop terecht is. Ik ben er niet gerust op.

Frans Copini, 21 augustus 2005

Heuvelrug en Australië

Reizen is een mooie gelegenheid om eens een vergelijk te maken met de eigen woonomgeving. Zo was ik op vakantie in Australië. Voor ons de eerste keer om daar eens rond te kijken.

Wat mij opviel is dat de bevolking nog steeds erg bezig is met het in ontwikkeling brengen van het land. Dat betekent terrein van de natuur afnemen en gereed maken voor veeteelt, akkerbouw, mijnbouw of stedenbouw. De Australiërs kunnen bijna niet in een andere houding komen. Zo is er veel te veel landbouwgrond gekomen en wordt er met veel subsidie rietsuiker verbouwd. Wat een verspilling van energie en ruimte. Maar ze lijken er niet mee te zitten.

Er wonen daar immers net zo veel mensen als hier maar dan in een land zo groot als Europa.Een enorme ruimte dus. De vraagstukken waar de gemeentebesturen mee zitten in de economisch intensieve gebieden zijn dan ook van een heel andere orde dan hier op de Heuvelrug. Maar ook daar in de vele nationale parken wordt druk gebouwd aan voorzieningen die de toeristische industrie moeten ontwikkelen. Ik geloof dat de enorme natuur en de ruimte nauwelijks vraagt om een scherpe balans te houden en met kracht van visie eenduidig te sturen.

Op de Heuvelrug is dat heel anders? Hier is weinig ruimte en die ruimte is vooral geschikt om hoogwaardig te wonen. Het benutten en ontwikkelen van die woonkwaliteit op de Heuvelrug zal in de nieuwe gemeente een belangrijk speerpunt moeten worden. Het terugdringen van de agrarische activiteit ten gunste van het uitbreiden van woongenot is dan ook terecht een ontwikkelpunt. Het is ook een belangrijk punt in de komende verkiezingen, dat gaat om het uitbreiden van het natuurlijk areaal met visie en tegelijk het voorzien in meer hoogwaardige woningbouw en alle voorzieningen op het gebied van winkelen, zorg, cultuur en recreatie. Ik ben benieuwd wat de verschillende partijen hiervan maken. Voorlopig zie ik weinig eenheid ontstaan om hier een krachtdadig beleid in te ontwikkelen. Welke partij is zo moedig om hoogwaardig wonen in het groen te realiseren met alle economische en ecologische impulsen van dien met een eenduidige visie op de verschillen en overeenkomsten van de verschillende woonkernen?

Anders dan Australië moeten wij woekeren met onze ruimte, dat vraagt om een wakker bestuur dit grip heeft op de balans tussen wonen, economie en ecologie. Dat heeft in alle vijf gemeenten ontbroken in de afgelopen jaren, alhoewel Driebergen wel de trieste kroon spant en nauwelijks in staat is gebleken om de ontwikkelen proactief te sturen. Wanneer de nieuwe eenheid die grip wel kan laten ontstaan kan hier nog veel moois gebeuren! De kandidatenlijsten van de verschillende partijen moeten nu dat vertrouwen gaan generen. Ik ben vol verwachting!

7 juli 2005

---

Beste Frans,
Zou het verschil tussen Australië en de Heuvelrug (Europa) niet eens kunnen zijn dat men in Australië (met of zonder overheidssubsidie) ONDERNEEMT en dat men in Europa (met of zonder overheidssubsidie) BEHEERT. Daarbij lijkt mij het Europese BEHEREN het ondernemen in de weg te staan, terwijl het Australische ONDERNEMEN zeker mogelijkheden tot beheer in zich draagt.
Renk Knol, 3 juli 2005

De ambtswoning van de burgemeester: Ons visitekaartje!

De landelijke politiek en de media waren deze week wel erg in de weer met wat de gewone burger nauwelijks serieus bezighoudt: De gekozen burgemeester.

Voor ons, hier op de Heuvelrug, was het misschien wel interessanter, omdat wij op dit moment het enige herindelingsgebied van Nederland zijn.
Zo’n eerste burger is erg belangrijk voor de eenwording en de balans in de nieuwe ontstane gemeente. Persoonlijk vind ik leiderschap van bestuur van grote invloed voor de ontwikkeling van het gebied.
Voor bewoners is de Heuvelrug één van de beste woongebieden van Nederland. De bijdrage van deze bewoners aan de economie, de wetenschap en het bestuur in Nederland is relatief groot te noemen. De eerste burger heeft dus een belangrijk volkje te besturen. Mensen, die hoge eisen stellen aan hun omgeving en daar vooral ook kritisch op zijn. Maar ook mensen die veel te bieden hebben aan de ontwikkelkracht van dit gebied.
Die burgemeester zal dus mede daardoor veel meer een netwerkpositie moeten innemen dan leiding te hoeven geven aan de dienstverlening van de gemeente. Hij zal meer een inspirerende, communicatieve, doelgerichte oriëntatie moeten hebben, die de samenhangende ontwikkeling van dit gebied en de betrokkenheid van haar bewoners zal stimuleren. Vanuit de gemeentelijke organisatie gezien heel extern gericht dus. Iemand die voortdurend in contact is met diverse groeperingen van de samenleving en iemand die nauwe contacten onderhoudt met de wereld om ons heen.
In vroeger dagen was dit ook al zo. Toch zijn de attributen voor de burgemeester tegenwoordig wat schraal voor deze functie t.o.v. vroeger.
Zo was er vroeger een ambtswoning, die, om allerlei redenen, niet meer bestaat. De mogelijkheden van de burgemeester om met grote regelmaat vertegenwoordigers van diverse geledingen te ontvangen aan het eind van de middag of in de avond zijn vercommercialiseerd.
Maar nu we wellicht een maatje groter worden is het misschien weer mogelijk en zijn wellicht ook betere regelingen te treffen voor de burgemeester om hem de representant van deze top 5 gemeente te doen zijn.
De nieuwe burgemeester zou dan ook met zijn gezin in mooie lustwarande moeten kunnen huizen en daar minstens één of twee keer per week groepen ontvangen, zoals een ambassadeur dat voor zijn land doet.
Ik ben ervan overtuigd dat daarmee de kwaliteit van de nieuwe gemeente een krachtige impuls krijgt zowel van binnenuit als van buitenaf.
Tja, en wanneer Hein Bloemen onze nieuwe burgemeester wordt, dan moeten we hem niet in een onzichtbaar hoekje van een piepklein kerkplein laten zitten, maar een mooie lustwarande laten bewonen, die is ook beter te beveiligen tegen ruitbreuk. Ik hoop alleen wel dat die nieuwe ambtswoning in Driebergen staat!

Misschien leuk om deze droom ook tijdens onze Dialoog op 14 april a.s. aan de orde te laten komen!

27 maart 2005

Waar een wil is, moet ie weg!

Als organisatie adviseur kijk ik graag naar organisaties die een grote verandering ondergaan.

Zo was ik afgelopen vrijdag bij een van onze lokale banken. Er is weer een fusie gaande. Zeist, Driebergen en de Bilt gaan samen.
De nieuwe directeur vertelde me dat het een moeizaam proces was. Ze waren pas na drie maanden uit alle personele vraagstukken en de verbouwing van het hoofdkantoor was weliswaar in volle gang maar dat zou toch wel voor enkele weken lang rommel veroorzaken.
Ik vroeg nog of alle processen al op elkaar waren afgestemd. Nou daar waren ze met automatisering en alles bij elkaar toch wel enkele maanden mee bezig. De klant heeft er geen last van, integendeel. Er wordt immers steeds beter gewerkt en de klant merkt langzamerhand dat de voordelen van de schaalvergroting in het back-office en de makkelijke aanspreekbaarheid ook voor hem vruchten gaat afwerken. Binnen twee jaar verwacht men dat ook de allerlaatste cultuurverschillen verdwenen zijn.
Ze vonden het maar moeilijk, zo’n fusie. Om ze te troosten zei ik dat ik vond dat het allemaal toch vreselijk vlot ging. Verbaasd keken ze me aan met vragende ogen.
Ik ging door met overtuiging en startte de vergelijking met een reorganisatie van de 5 gemeenten, qua aantallen mensen en complexiteit van processen volgens mij vergelijkbaar.
Ik geloof dat we over vijf jaren nog de lasten dragen van de goudgerande deal die voor het personeel is gemaakt. Men mag wat vroeger met pensioen en er wordt voor de nieuwe functies niet geselecteerd op kwaliteit. Over 10 jaren zijn de culturele verschillen nog immer aanwezig en zelfs gekoesterd. De beoogde winst is in de aanloopfase in de onderhandelingen met de vakbonden al verdampt. De kwaliteit van de ambtenaren, waar het allemaal om begonnen was komt niet in zicht. Het is nog erger. Het veranderbudget wordt weggegeven aan interim managers en consultants en de vele werkgroepen praten zich een slag in de rondte en hebben daardoor geen tijd om nieuw beleid te formuleren. Tijdens de verbouwing gaat de winkel dicht. Wegens gebrek aan thema’s gaat men met elkaar ruzie maken, met als risico dat het aantal partijen dat opgaat voor de verkiezingen eerder toeneemt dan afneemt. De kans dat er nog een knoop wordt doorgehakt is voor de eerstkomende jaren nihil. De burger merkt er zeker iets van. De nieuwe gemeente is groter dus moeten de ambtenaren met de dezelfde klus meer gaan verdienen zonder prestatie dwang. Dat is dus allemaal wat duurder en men moet ook verder reizen om naar kantoor te komen dus er is maar één oplossing: De onroerende zaak belasting moet omhoog.
De bankiers kijken mij ongelovig aan: Is het echt waar? Ik zeg: Nee hoor, het was alleen maar een bange droom van me………….

6 februari 2005

Bouwen aan de Heuvelrug!

Bij eerdere gelegenheden heb ik mij steeds uitgelaten tegen de huidige plannen inzake de gemeentelijke herindeling. Toch is er nu een goede reden om dat standpunt te herzien.

De provinciale staten hebben zich vrijwel unaniem uitgesproken voor de oprichting van de nieuwe gemeente Heuvelrug.
Zijn mijn argumenten tegen de herindeling dan verdampt? Is Zeist toch niet zo’n goede partner? Het tegendeel is waar. Maar het democratisch proces in nu echter een forse stap verder en politiek gezien is er vanuit Driebergen en de provincie geen weg meer terug.
Je kunt daar verschillende kanten mee op. Natuurlijk mag iedereen zijn gelijk proberen te halen, maar ik ben erover uitgepraat. Ik merk dat het proces in volle gang is en constructief wordt opgepakt. Veel vertrouwen heb ik in de manier waarop het herindelingsproces ter hand wordt genomen. De verschillende politieke partijen zijn hard op weg om zich te herformeren in het nieuwe kader en construeren een nieuwe werkelijkheid op het bestuurlijke en politieke vlak. Ook de tegenstemmers, zoals de VVD Driebergen bouwt intussen constructief mee.
Een pragmaticus zoals ik denkt dan al gauw: “Wat zijn de kansen van strijden tegen deze hoofdstroom?” Nihil, zo lijkt me. Vervolgens denk ik, dat de energie die ik heb voor de publieke zaak niet langer gediend is met mijn subversieve tegenspel. Ik geef die strijd op en kies voor positief commitment.
Een goede relatie nodigde mij uit om eens te komen kijken in Maarn. Hij vertelde me over die gemeente. Het bleek dat ik deze gemeente totaal niet kende. Dat geldt ook voor Leersum en Amerongen. Het is tijd om daar verandering in aan te brengen.
Het is tijd voor commitment. Niet een slap commitment, gewoon echt constructief meebouwen.Er zijn kansen genoeg. We kunnen het Nationaal Park verantwoord gaan exploiteren, nieuwe horeca instellingen entameren, met elkaar kennismaken en nieuwe ideeën ontwikkelen.
Ik roep op om de inwoners mee te laten bouwen aan een nieuwe saamhorigheid door b.v. hen met elkaars dorp kennis te laten maken. Wanneer de ene gemeente een rondwandeling en feestelijke kennismakingsavond zou organiseren om de anderen te laten kennismaken zou ik graag komen. Ik denk dat wij in Driebergen een dergelijk evenement voor de andere dorpen zouden moeten organiseren. Wie meedenkt over een goede formule om dit te doen in het komend jaar is welkom. Ik heb besloten om mee te bouwen aan een nieuwe gemeente!

19 december 2004

Dorpsvisie, beter af met Zeist!

Binnenkort zal ik een debat leiden over de spanning tussen groen, wonen en werken in Driebergen. Ik hou van Driebergen, als bewoner, maar ook als wandelaar, ja met een soms loslopende hond, en als ondernemer. Het kan een pittig debat worden omdat de dilemma’s erg lastig zijn. Er is weinig van de Dorpsvisie 2000 terechtgekomen. Tot dusver zijn er nauwelijks nieuwe woningen bijgekomen, de groene ruimte is niet structureel verbeterd en de uitbreiding van bedrijfsruimte bij het station is nog lang niet in zicht. We willen toch niet alles hetzelfde houden? De gemeente vind evaluatie nu niet meer nodig. Maar juist nu moeten we evalueren. Dus gemeente Driebergen pak je plicht en heroverweeg nu het nog kan. Straks komt er druk uit het Zuidoosten om de kwaliteit van ons dorp aan te tasten.

Nu ben ik er nooit een voorstander van die herindeling geweest. Veel liever ging ik samen met Zeist, maar daarin ben ik een roepende in de woestijn.
Toch vind ik in mijn evaluatie van de dorpsvisie twee extra argumenten om met Zeist samen te gaan. Ten eerste moeten we bestuurlijk sterker worden (en wie is het daar niet mee eens in Driebergen) en dat zie ik er nu niet erg van komen (met al die introverte bosdorpen wordt het alleen maar slechter). Zeist is relatief open, groot en sterk en kan in kwaliteit ook winnen wanneer wij er bij komen. Ten tweede Zeist houdt van dezelfde balans tussen wonen, werken en groen als wij. De kans dat Driebergen een mooie balans blijft realiseren tussen groen, wonen en werken (ik neem de dorpsvisie maar als uitgangspunt) is veel groter in de combinatie met Zeist. Immers Zeist heeft veel meer alternatieven voor woon- en bedrijfsruimte, dan de andere gemeenten binnen de toekomstige gemeente Heuvelrug. De druk om anders dan rond de spoorlijn en de snelweg bedrijven en woningen te realiseren binnen Driebergen met een onvermijdelijke rondweg  wordt in de Heuvelrug variant wel erg groot. Bovendien kunnen we met Zeist ook beter werken aan een gedifferentieerde bevolkingsopbouw.
Nee, ik voel me beter beschermd met mijn geliefde woon, wandel en werk klimaat met Zeist als bufferzone dan met Driebergen als woon en werk uitlaatklep voor Doorn c.s.
Misschien moet ik maar eens en comité oprichten voor herindeling met Zeist. Ik krijg de indruk dat het nog niet te laat is.

31 oktober 2004

De nieuwe burgemeester van Driebergen

Een goede vriend van mij heeft een simpele methode ontwikkeld om een cultuur van een gemeenschap of organisatie te typeren. Het boekje daarover komt binnenkort onder te titel ‘Waardenmatrix’ op de markt. Een mooi Driebergs product! Er zijn in dit dorp meer interessante schrijvers. Eén van de karakteristieken van ons dorp, trouwens! Vaak onzichtbare karakteristieken. Daarom heb ik met deze methode de gemeenschap van Driebergen opgemeten. Dit is het resultaat:

“overmatig sociaal en consensusgericht: Tegen structuur wordt verzet geboden en concepten als resultaat- en klantgerichtheid worden verworpen of tenminste genuanceerd. Groepen kunnen zich ontwikkelen tot vrijstaatjes die hun eigen gedrag normeren en sterk intern gericht zijn. Deze groepen beginnen in hun denken bij zichzelf, de eigen zingeving en de eigen ideologie, en neigt er toe deze als moreel superieur te zien. De opvattingen van de groep moeten slechts adequaat gecommuniceerd worden, zodat de buitenwereld zich aanpast aan hun inzichten etcetera….. . Onnodig te zeggen, dat dit probleemtype vooral wordt aangetroffen in publieke omgevingen die voor hun overleving niet afhankelijk zijn van de markt.” Aldus de schrijver van dit boek.

Het klopt wel. Maar moet het zo blijven? Driebergen is altijd al een centrum geweest voor verschillende ideologische groepen als kerkgenootschappen, vakbondsorganisaties, antroposofen, leiderschapsadvies en opleidingscentra.

Wat mij opvalt is dat zo langzamerhand de ziel van Driebergen verandert. Er komen steeds meer mensen in Driebergen wonen, die vooral elders invloedrijk zijn. Steeds minder echte stromingen maar steeds meer individuen, die opduiken in allerlei kleinschalige sociale activiteiten, maar die zich niet binden aan organisaties, en niet echt bijdragen aan de bezieling van Driebergen net zoals al die instituten die komen en gaan.

De ziel van Driebergen wordt dan ook nauwelijks gedragen en dreigt met het verlies van de structuur die de gemeente Driebergen bood, te verdampen. Ik zou graag zien dat Driebergen als culturele entiteit zou blijven bestaan en sterker nog: gaat bloeien!

Een nieuwe structuur is nodig om de identiteit van de Driebergse gemeenschap op te laten leven: Driebergen: Een eigen cultuur. Niet alleen een eigen dorpspomp maar ook een eigen informele burgemeester. Ik pleit voor zo’n figuur, nu de politiek op comfortabele afstand gaat staan, is er straks niemand die toegewijd is aan onze gemeenschap.

Wie wil de nieuwe burgemeester van Driebergen-Rijsenburg worden? De nieuwe icon van onze onzichtbare cultuur, die als hoofdtaak heeft het onzichtbare zichtbaar te maken. U kunt bij mij kandidaten nomineren of profiel suggesties doen.

12 september 2004

Samen in de aanval: met alertheid en waarschuwing tegen een onveilig Driebergen!

De grote verliezer deze week was Edgar N. Ondanks de vele beveiligingsmaatregelen, konden inbrekers zich toegang verschaffen tot zijn winkel waarin exclusieve kleding lag. Deze kleding doet het kennelijk goed in het helingcircuit. De winkel is al vaker doelwit van inbrekers geweest en geen middel wordt kennelijk geschuwd om de waardevolle waar mee te nemen. Het aantal bedrijfsinbraken is een grote zorg in Driebergen. Zowel het publiek, de media, de gemeente, als de politie, als de bedrijfseigenaren delen deze zorg. Maar ook onze (met name seniore) bewoners lopen gevaar.

We zijn allemaal partners in een veiligheidsketen. In dit geval moet ik zeggen dat de bedrijfseigenaar al veel heeft gedaan om inbraak te voorkomen. Ik bewonder zijn veerkracht om de strijd met deze misdadigers steeds weer opnieuw aan te gaan. Hij gaat opnieuw verdergaande maatregelen treffen. Ook de politie was met drie surveillance auto’s binnen enkele minuten ter plaatse. Een verrassende prestatie wanneer je het bewakingsgebied in ogenschouw neemt. Nu maar afwachten of zij ook in staat is de daders te pakken en het helingcircuit te beschadigen (wie daar overigens in koopt werkt dus mee aan de misdaad). En wat doet de gemeente? Bestuurlijk zie ik de belangstelling van de gemeente voor dit probleem wel degelijk. Toch in dit geval kan de gemeente feitelijk meer doen en kan zij ook niet langer achter blijven.

Stevige palen langs de weg op de stoeprand zou nu een passend gebaar zijn, zeker een effectief gebleken middel elders bij bijvoorbeeld juweliers. Wanneer dat weer verkeersonveiligheid oplevert moet er iets anders ontworpen worden zoals een betonnen rand die voertuigen echt tegenhoudt.

Het publiek is ook een factor van betekenis in die veiligheidsketen. Er bleek voor de ramkraak een getuige te zijn die het voertuig waarmee is geramd, al uren van tevoren had gezien. Een simpele waarschuwing aan de politie over een verdacht voertuig had misschien de inbraak voorkomen en de autodieven kunnen laten pakken.

Wij moeten ons niet veilig wanen en alerter zijn met onze waarnemingen en vooral waarschuwen bij onraad. In Amsterdam doen mensen dat al via een kliklijn. De politie beloond dat gedrag. En terecht!

Wij moeten als burgers meewerken aan een veilige woon- werkomgeving.

De ondernemers zullen ook gezamenlijk de handen in een slaan en samen zorgen voor een hogere surveillancedruk in het centrum gebied Hoofdstraat/Traay. Plannen hiervoor zijn gelukkig in ontwikkeling. De ondernemers streven naar het verkrijgen van het Keurmerk Veiligheid Ondernemen. De gemeente en politie werken mee door een stagiaire te accommoderen.voor dit doel!

Samen moeten we ons dorp veilig houden met concrete acties en investeringen.

9 mei 2004

Thuis op straat in Driebergen?

Vanwege mijn werk kom ik regelmatig in de grote steden van ons land en heb ook contact met mensen en organisatie die zich bekommeren om de kwaliteit van woonomgevingen. “Thuis op straat” heet één van de projecten. Een mooie term, die weergeeft dat mensen zich van nature graag thuis willen voelen in hun buurt, dorp of stad(swijk). Dat lukt niet altijd omdat onze cultuur anonimiseert. In onze geschiedenis gingen mensen reeds vanaf de prehistorie met elkaar wonen om redenen van veiligheid en geborgenheid. De waarden, die hierbij horen, lopen het risico te verdampen in onze samenleving. Immers dankzij televisie, telefoon en internet is de wereld heel groot geworden wellicht juist voor onze jeugd, maar zeker ook voor ouderen. Je zou bijna vergeten dat er ook een fysieke woonomgeving is.Een ervaren werker aan de woonvloer van de stad vertelde mij altijd op zoek te zijn naar een vervanger van de oude dorpspomp, waar mensen elkaar ontmoeten en zoals in Frankrijk de mannen een spelletje Jeu de Boules spelen of de mensen de laatste nieuwtjes uitwisselen, waar de oude generatie de jonge generatie aanschouwt. Kortom het kloppend hart van een kleine gemeenschap. Waar de jeugd gezien wordt en direct gemerkt wordt dat mevrouw Janssen van 79 jaar ziek is en waarvoor de hond wordt uitgelaten en boodschappen gedaan. En ook waar kinderen opgevoed worden mede door de buurt (it takes a village to raise a child!).

Er zijn diverse kleine buurten in Driebergen waar een dergelijke sfeer hangt. Maar ook buurten waar men al 20 jaar in zelfde straat woont en elkaar niet kent. Ik ken iemand die moet een half uur met de auto rijden om zijn oude moeder in ons dorp te bezoeken. De buurt kent haar niet en heeft geen enkele zorg voor haar.

De regie op het niveau van veiligheid en geborgenheid in de buurt is niet meer vanzelfsprekend. Wanneer ik door Drieberen wandel kan ik precies zien welke buurt leeft en welke op sterven na dood is. Kijk zelf maar eens.

In levendige buurten wordt gelet op straat, bemoeien de bewoners zich met de inrichting van de straat en doen er zelf ook iets aan, soms samen met de gemeente. In die buurten zie ook kinderen samen spelen en worden ouderen geholpen wanneer ze niet meer alles zelf kunnen doen om thuis voor zichzelf te zorgen.

Laat de buurten bloeien met een beetje regie! Er is veel kennis in andere steden in Nederland hoe je dat moet doen. Het is vaak verrassend eenvoudig. Het is tijd voor een nieuwe lente niet alleen voor de natuur maar ook in onze leefcultuur.

21 maart 2004

Oma gaat SMS?

Van de week is door de gemeenteraad terecht en ook terecht snel, besloten dat Hoenderdaal financieel ondersteund moet worden bij de wederopbouw van onze sporthal, die door velen in onze gemeenschap node gemist wordt.

Wat me daar bij opviel is dat de communicatie met de bevolking over dit onderwerp nauwelijks is gevoed of tot stand is gekomen. Onze raad moet het dus nog steeds doen zonder ogen en oren die gericht zijn op de bevolking. Wij nemen een besluit over miljoenen euro’s gemeenschap geld met een autistische raad. Daar moet echt iets aan gebeuren. De raad leert niet te luisteren wanneer er geen geluiden zijn en die geluiden komen er niet wanneer geluid maken geen effect lijkt te hebben.

Er moet dus vernieuwing in de communicatie komen tussen publiek en beslissers. De visie die ik tot dusver heb waargenomen heeft de lengte van een garnaal. De investeringen die ik gezien werken contraproductief. Laten we eens kijken wat onze jongeren tegenwoordig doen op dit punt.

Het aantal SMS-jes dat onder vooral jongeren uitgewisseld wordt is bijzonder groot en groeit nog immer. Ook de chatboxen op internet worden door jongeren bevolkt en deze communicatie ligt vaak op een vrij, laat ik maar zeggen, sociaal niveau. Niet diepgravend maar het brengt jongeren in virtuele sociale omgevingen, die de meningsvorming over voor de jeugd relevante thema’s op een zeer snelle manier voedt.

Ook ouderen komen langzaam aan op het internet en mailen al meer dan enkele jaren geleden.

SMS-en is voor mensen onder de 30. Zelf ben ik 50 en SMS nauwelijks. Ik weet niet precies hoe het werkt en ben er onhandig in.

Blij verrast was ik toen ik hoorde dat Thuiszorg Gooi en Vechtstreek een nieuwe cursus voor ouderen had ontwikkeld met jongeren van een middelbare school. Een SMS cursus. De cursus is een groot succes en moeten we ook in Driebergen krijgen.

Hij lijkt mij van groot belang voor onze betrokkenheid met elkaar om die SMS vaardigheid te ontwikkelen. Politieke partijen maar ook ons digitale dorp zal veel mensen kunnen betrekken door via SMS vragen uit te zetten en de antwoorden langs die route te ontvangen.

Nu naast jongeren ook ouderen deze snelle communicatietechniek gaan gebruiken zal het mogelijk worden om veel sneller en breder meningen te peilen en aan te zetten tot meningsvorming: Een uitdaging voor onze politieke partijen. Ik ga op cursus!

1 februari 2004

Met groene long verdorren

Driebergen is een natuurgebied waar de mensheid al voldoende inbreuk op maakt. Een mooie woonplaats in de senior-fase van je leven (rust en ruimte). Mooi toch? Nou, ik denk dat dit te kortzichtig is en het is bovendien de mening van groepen die kennelijk voldoende tijd en kracht hebben om zich te roeren. De anderen zijn er niet mee bezig, zijn er niet of hebben het gewoon te druk.

Wat we wel hebben is het geluid van een weerbarstig onderdeel van onze bevolking, dat niet in staat is om een wijs ( nou ja, niet in alle opzichten) bestuur een standvastige koers te laten volgen. Een plaats met veel bejaarden die niet eens meer op de wachtlijst voor bejaardenzorg kunnen komen.

Voor de jeugd een saaie plek wanneer je nog bij je ouders woont, waar geen middelbare school is, waar geen uitgaanscentrum is, waar weinig wordt georganiseerd en waar je je toekomstige levenspartner dus niet kunt vinden en waar je zo snel mogelijk weg moet, zodra je zelfstandig wilt gaan wonen, omdat er geen woningen zijn om te huren of te kopen. Voor de huursector is de wachtlijst langer dan 5 jaar en goedkope koopwoningen zijn al helemaal schaars en in het huidige beleid komt het er ook niet van.

Kortom een mooi dorp met een merkwaardige leeftijdsopbouw, economie, besluitkracht en koersvastheid, maar zonder toekomst voor de jeugd en de ouderen.

Is er hoop? Nee, eigenlijk niet, tenzij het bestuur van onze gemeente met haar raad een standvastig visie uitzet (hebben ze eigenlijk al) en ook krachtdadig volgt(doen ze eigenlijk niet), zonder bij de eerste verzetsgroep al in de vertraging te gaan. En verzet zal er altijd zijn want wat de ene Driebergenaar beschaafd noemt, is voor de andere intolerant.

En wat de ene Driebergenaar tolerant noemt, mag voor de andere niet in zijn achtertuin.
En wat de een niet in zijn achtertuin wil, wil de ander niet in het weiland.
En wat de een niet in het weiland wil, wil de ander niet naast het station.
En wat het volk niet wil dat gebeurt niet, alzo sprak de commissie ruimte en groen.

Ondertussen komen de starters niet meer aan de bak, kunnen de jongeren niet hier meer blijven wonen, kunnen ze hier niet meer terug komen na hun studie, mag opa ook niet meer in Driebergen blijven wonen en kan degene die hier werk vindt beter elders een baan gaan zoeken. Hun stemmen zijn helaas niet gehoord.

En ondertussen vergrijst Driebergen, verdort, versaait., verliest haar economisch draagvlak.

En het was de 31^ste december 2003, de commissie bekeek haar gedane werk en zag dat ‘t goed was…..

14 december 2003

Publieke opinie: waardevol of waardeloos?

Afgelopen week was bijzonder voor zeker 5000 Driebergers. Zij brachten hun mening over de plannen van onze gemeente om te kiezen tussen Maldd of zelfstandig.
Zij vonden het kennelijk waardevol om hun mening kenbaar te maken op verzoek van onze bestuurders. Dat hebben ze dus in ruime mate gedaan. Gelet op de hoge respons en het feit dat een meerderheid kiest voor zelfstandig, moet je wel tot de conclusie komen dat de burgers in Driebergen anders denken dan hun bestuurders. Er bestaat dus een duidelijke spanning tussen onze bestuurders en een minderheid in de gemeente enerzijds en een meerderheid van burgers, anderzijds.
De bestuurders hebben dan een keuze uit drie:

• De uitslag van de enquête negeren en doorgaan op de ingeslagen weg: Maldd (voor de meerderheid);

• De uitslag meenemen in het slotdebat op 30 oktober en de bijgekomen argumenten meewegen;

• De uitslag overnemen en zelfstandig blijven.

Het publieke debat van afgelopen woensdag toont duidelijk aan dat onze bestuurders tenderen naar optie 1: Negeren!!
Kennelijk zijn de loopgraven te diep geworden om er nog uit te kunnen komen. De timing van de enquête en het publieke debat is daarmee in het hele proces van menings- en besluitvorming al niet zo gelukkig. Een mening vragen wanneer het besluit virtueel genomen is, is de dood in de pot van burgerparticipatie aan dat proces.
Bestuurders, ook elders, willen graag betrokkenheid van burgers en organisaties in het publieke debat en terecht.
Het is niet alleen jammer, dat wanneer burgers dan positief reageren, de bestuurders niet open blijken te staan voor die mening: Het is schandalig!
Bestuurders moeten leiding geven aan een delicaat proces van meningsvorming in onze gemeenschap. Bestuurders die hun persoonlijk meningsvorming als bestuursmening naar voren brengen, zijn volgens mij het niet waard om die functie te bekleden. Zij dienen de publieke opinie te lezen en daarmee om te gaan op een manier waaruit blijkt dat zij die mening niet kritiekloos volgen, maar juist als waardevol element meenemen in de finale besluitvorming.
Het geluid van met name de CDA en PDR wethouders tijdens het publieke debat van afgelopen woensdag stemt mij niet gerust. Ik ga donderdag eens kijken of de wijsheid is teruggekeerd en mijn vertrouwen wordt hersteld. In dat laatste geval wil ik als burger graag mijn mening blijven geven als bijdrage aan een waardevolle publieke opinievorming.

26 oktober 2003